YAÞAMIN DAMARLARI ...!

Yaðmalýyordu ölüm insaný,
Ruhlar hapis.
Parçalanýyordu hücreler,
Atomun gölgesinde,
Can yoktu canan da.
Bahar ,umut neredeydiler?
Gelmiþ miydi yarýnýn günü?

Yeni açýlan þafak.
Gökten çakan ilk enerji,
Öfkenin karasý çalýnmýþ
Güneþin yüzüne
Masumiyetsiz bir karanlýk
Hala duraksýz maceralarýn da
Kadere naz eder yel.
Fýrtýna döküyor yaprak kýmýl kýmýl

Akýyordu buz.
Çözülüyordu nefrete hýrs
Yanýyordu nefesler ateþte.
Alev alevdi yürekler
Canda canýn damarlarý

Yanýlmýþtý hayat.
Gelmiþti ruhsarýn efkarý
Ve bahardý yokluða zaman.
Ölüm fýþkýrýyordu artýk
Dönek uzmanlar vardý
Ýnsanýn düþman olduðunu anlatan
Çaresizliðin fýrtýnalarýnda
Kaybetmiþ yününü
Fýrsatýn kýskacýnda aðlýyordu ay

Döl tutuyordu ölüme cehalet
Kýrký çýkmadan daha
Doðumun yeni sancýsý baþlýyordu
Yaþamadan doðuyordu
Ceberut ta zaman
Azýyordu acýlar katmer katmer
Ne zaman baþladý.
Ve nerede bitecek belirtisi yoktu.

Süresiz çarklarda
Akarken ömre husumetli zaman
Nefessiz ýslak.
Kan alevi yazlar vardý
Yanýyordu hücreler
Alevin gölgesinde hayat
Barut kokusu kan kokusu
Unutturmuþ tu insana insan kokusu

Anlamsýz siluetler kol geziyordu
Kaderin dar sokaklarýnda
Çýplak çocuklar oyun oynuyordu
Ölümün renklerini
Silahýnýn çeþitlerini öðretiyordu
Yazarken anlýna çiviliyordu
Gelmiþ ve
Gelecek günlerin aynýlýðýný

Nefessiz rengi kara.
Ve renkler ahenksiz
Toprakta insan baþaklarý
Filizsiz körpecik
Toprak merhametsiz
Gök merhametsiz
Yaðýyordu insanlar topraðýn göðsüne
Kol bacak dal kanat
Daðýlýyordu göðün yüzüne
Ne ten vardý bedende
Ne et vardý kemikte.
Ve insanlar yaðýyordu
Ne kar ne dolu.
Ne de yaðmur yaðýyordu
Ýnsan tarlalarý bunlar.
Ýnsanlýðýn karasý
Umuda yaþama uzak insan tarlalarý.

Gelecekten habersiz
Habercileriydi ölümün,
Merhametin gözleri görmüyordu.
Bakmayý unutmuþ kör gözler vardý
Hissiz nefesiz soluksuz du
Sevinç küskün yürekler paslý
Diller kenetli yüzlerse donuk
Akýyordu yaþamýn damarlarýnda
Kan pýhtýlarý köpük köpük