Öylesine bir zaman iþte. Denizlerin ötesinde, bulutlarýn üzerinde ve aðaçlarýn gölgesinde bir yerde…
     Uzak bir ülkenin bu unutulmuþ þehrinde yaþlý bir adam konuþuyordu þimdi. Durup dinlenmeden, bir nehir gibi akan gözyaþlarýný silmeden ve acýsýndan üstün bir sevgiye baðlý ince bir tebessümle anlatýyordu her þeyi. Kollarýnýn arasýnda sýkýca tuttuðu kafesin içindeki kederli saka kuþuna bakarak söylüyordu sözlerini. Ve bir ayrýlýk türküsü gibi akýyordu kelimeler aðzýndan.
     Sahip olunabilecek en güzel þey olan dostluðun paylaþabileceði þeylerdi anlatýlanlar. Kimi zaman mavi bir umut teknesiyle yola çýkýp, sonsuzlukta ki bir limanýn üzerinde bekleyen bir sevgiliye ulaþma hayali, kimi zamansa hiç bitmeyecekmiþ gibi görünen bir seferin son günleriydi anlatýlanlar. Yaþlý adam konuþuyor, yüreðiyle beraber sýkýca sarmaladýðý saka ise kendine özgü bir kederle dinliyordu ihtiyarý.
     Yaþamayý anlatýyordu yaþlý adam. Ülkeleri, savaþlarý, gezegenleri ve insanlarý anlatýyordu. Sevgiyi, üzüntüyü ve nefreti anlatýyordu sakaya. Çaresiz mýsralardan meydana gelen bir aþk þiiri gibi yaþadýðý hayatý, yorgun yaþlý bedenine aldýrmadan þimdi genç ve çýlgýn bir þair ruhuyla anlatýyordu dostuna. Renkler yeniden renkleniyor ve iki gerçek varlýk arasýnda ki bu bað güneþin ýþýklarýyla beraber bambaþka bir hayale bürünüyordu. Ölümü anlatýyordu. Bir gün herkesi alýp götürecek, bu çelimsiz bedenleri dünyadan silecek olan ölümü gösteriyordu sakaya. Ve bir gün yeniden buluþacaklarý anýn umudunu çiviliyordu bu kanatlý masum varlýða. Artýk yalnýz olmadýðýný, þu nesli tükenmiþ, ruhu bozuk insanlardan oluþan yalnýzlar diyarýnda bile onun dostluðunu asla unutamayacaðýný söylüyordu. Saka dinliyor, dinledikçe de susuyordu. Çünkü o söyleyeceklerini yeni dünyasýna saklamýþtý. Onun yeni dünyasý ise bu bozuk yalnýzlar diyarýnýn ötesi olacaktý. Burada ki tek anýsý ise þu an kendisine hayatý anlatmakta olan karþýsýnda ki ihtiyar bedenden baþkasý olmayacaktý.
     Artýk gitme vakti gelmiþti. Sürekli yinelediði birkaç tavsiyeyi tekrar söyledi dostuna.
     -‘Ýnsanlardan uzak dur.’dedi. ‘Yeryüzünde kendine inanmadan asla baþkasýna güvenme! Kendine aþýlayacaðýn umut, hayatýnýn da kaynaðý olacaktýr.’
     Yaþlý adam artýk susmuþtu. Gözleri donuk bir göl gibi berraklaþmýþ ve taþkýn yüreði hemen hemen durulmuþtu. Boðazýnda düðümlenen þey onu konuþmaktan alýkoymuþ ve bu derin sessizlik aný da acýsýný iyiden iyiye hissetmesine sebep olmuþtu.
     Kafesin kapaðýný açtý. Saka ince bir ürpermeyle dýþarý doðru usulca süzüldü ve doyasýya bir sevinçle çýrptý kanatlarýný. Biraz sonra da yaþlý adamýn beyaz tenine kondu. Vedanýn bu son serzeniþini sunduktan sonra da gökyüzünde, bulutlarýn ötesinde kaybolup gitti…
      Öylesine bir zaman iþte. Denizlerin ötesinde, bulutlarýn üzerinde ve aðaçlarýn gölgesinde bir yerde…

Annesinin yanýnda masum bir kedi gibi bekleyen uzun saçlý ufak bir çocuk, bir ara kafasýný kaldýrýp yolun kenarýnda ki, dikenli tellerle çevrili duvarýn öbür yanýna baktý. Beyaz tenli yaþlý bir adam, kucaðýnda bir kafesle oturmuþ sanki inceden bir aðýt yakar gibi kendi kendine konuþmakta ve dolu gözlerinden yaþlar süzülmekteydi. Az sonra da güzel bir kuþun ihtiyarýn çevresinde dolandýðýný gördü. O güzel kuþ önce kanatlarýný heyecanla çýrptý ve sonra da gökyüzünün mavi rüyalarý arasýnda kaybolup gitti. Yaþlý adamsa bir türkü tutturdu. Bundan sonra da çocuk, büyük insanlarýn acýyan gözlerle yaþlý adama baktýklarýný gördü…