Birgün gelecek, beklediğim tüm anların sınırsızlığında ufuku bulacağım, birgün gelecek umursamaycağım beni özlememeni...
Birgün gelecek en derinlerimdeki sular çekilecek, çorak toprakların ortasında kalacaksın, aradığın bir damla su olacağım, yine sana geldiğimi sanacaksın, bir avuç kuma sarılmaya çalışırken beni anlayacaksın... Açlığa susuzluğa boşverip kalan son umudundan bir nefes çekeceksin, dumanı bana benzeyecek şaşıracaksın... Nedenini düşünürken beni arayacaksın, bulamadığındaysa bana kavuşacaksın benden çok uzakta...
Birgün hayatla tanışacaksın bana veda ederken, gitme diyemeyeceksin; çünkü kendini yollara vurmuş olacaksın çoktan... Uzakları çare sanıp giderken alışkanlıklarından öteye, varabileceğin en uç noktada benimle tanışacaksın ve ilk defa özleyeceksin beni dinlediğin şarkıların efkarında...
Bense kalemimde gözyaşlarıyla bir şiirin mısralarında ağlıyor olacağım... Hayat dönüp dolaşıp kurnaz bir çocuk edasıyla seni sunarken bana, artık seni senden iyi tanıyorum diyerek ahkam keseceğim ona... Hayat bilmeyecek ki masama içkiyi, içime vazgeçmişliği yerleştirdiğimden beri canımın yanmadığını...
Efkarın şekil bulduğu bir hüzün tablosunun fark edilmeyen ana temasıyken, olmam gereken yerlerde koca bir yokluk havası estireceğim... Beni anladığın yerde anlamını kaybetmiş olacağım hayatın.
Birgün gelecek birbirimizi unuttuğumuzu sanırken başka hayatların kollarında, bir aynada karşılaşacağız gençliğimizle... Bende vicdan, sende yürek hesabı , hatıralara düşeceğiz...

Birgün yüreğini uyuturken beşik misali avuntularında, ben hesabını veremediğim sana uyanışlarımın zamansız noktalandığına şahit olacağım kaderin son uykusuna dalarken

Sen yalnız bir güne uyanacaksın...
Bir şiir dolacak gözlerine, mısra mısra ağlayacaksın, benim hayatıma karışacaksın dilinde sevdiğim şarkılarla... Hesabını veremediğim vicdanıma katacaksın yüreğinin hesabını, peşime düşeceksin birgün...

Ve son çizgisinde ufkun karşılaşacağız bir ömür sonra...