Uffff!!! Bu merdivenleri hergün çýkmaktan býktým. 8:34, 8:35 hah zamaným var çok þükür.West Rusiplip,Epping evet evet Epping trenine binmeliyim.Yine mahþer yeri gibi kalabalýk olmaz umarým tren.Evet geliyor iþte.Bu sesi “ses” olduðu için hiç sevmiyorum ama (çünkü çok kötü bir ses tonu) metronun geldiðini haber verdiði için çok seviyorum.

Bu ne kalabalýk böyle!Hergün bu iþkenceyi çekmek zorunda mýyým ben? Yok arkadaþ binmem ben buna;binersem eðer sað çýkamam...Bir diðeri geldi zaten,bu tren diðerine göre daha ferah görünüyor.Her zamanki yerim boþ olsa bari. Ýþte trendeyim; yine bu kalabalýðýn içindeyim,yine ayný kalabalýðýn.Hep ayný insanlar sanki,hep ayný yüzler,ayný giysiler,her þey ayný gibi, her sabah bu trende her þey ayný...

Raylarýn acý çýðlýk sesleri içinde gidiyoruz þimdi -daha doðrusu gidiyorum- Bu uðultu beyin hücrelerimi eritiyor gibi.Yerimde de deðilim ya biraz o yüzden huzursuzum.Mile End istasyonuna gelmiþiz bile.Burada pek kimse inmez.Þu adam niye sürekli bana bakýyor anlamýyorum.Benim görmediðimi zannediyor þapþal. Her sabah her sabah yeter ama! Bu mavi gömleði giymekten de býkmadý mý bilmem.Ya þu kadýn saçlarýný baþka türlü tarayamaz mý?! Þu zenci arkadaþýn saçý da bana parktaki kirpileri hatýrlattý.Hepsi ne kadar yapmacýk bu yüzlerin.Hiçbirinde hiçbir ifade yok.Aðlamayý;gülmeyi,hüzünlenmeyi,sevinci hiç mi tatmadý bu yüzler?Yoksa bu trende,sabahýn bu saatinde mi böyle oluyorlar anlamýyorum;aslýnda bunu anlamak da istemiyorum burdaki birçok þey gibi.

Bethnall Green duragýndayým þimdi.Þu ince sesli kýz da anons etmese farkýnda deðilim;iyi oluyor her durakta anons edilmesi.Ne kadar sýkýþýk olmuþ bir anda tren.Yerim de boþalmamýþ henüz....Boðulacak gibi hissediyorum kendimi bu þehirde.Her daim yaðmurlu havasýnýn insanýna da çökmüþ o depresif yönünü sonuna kadar yaþamakta Londra.Aslýnda benden sonsuz derece alakasýz olan þu insanlar,kuklalaþýp üstüme üstüme geliyorlar.Ýþte biri Pinokyo;burnu uzun yine.Bu adamýn yalancý olduðunu düþünüyorum.Bir diðeri de Pamuk Prenses; demek ki bu bayan da çok saf biri.Gelmeyin üstüme! Siz benim çocukluðumda kaldýnýz, gelmeyin istemiyorum...

Bu koþuþturmacada Liverpool St. duraðýna varmýþýz. Burada inenler olur.Yerim boþaldý yaþasýn! Üç duraktýr dikiliyor indi sonunda.Þöyle bir yerleþeyim kendi yerime,sonra deðmeyin keyfime.Böyle güvende hissediyorum kendimi bu canavarlarýn içinde.Ah kafam!! Yavaþ yavaþ girsenize þu kapýdan.Birden hareketlenmemize,çok hýzlý gitmemize raðmen bu yol hiç bitmeyecek gibi geliyor bana.Týpký hayat gibi.Birçok kez iþte bu istasyon son dediðimizde bir de bakýyoruz yanýlmýþýz.Daha bir sürü istasyon varmýþ ileride.O istasyonda daha bir sürü insan bizi bekliyormuþ,bir sürü acý, bir sürü ýzdýrap...Ben bunlarý düþünürken çoktan Bank istasyonunda olmuþuz. Burda iþadamlarý iner genelde. Þu kravatlý amca niye inmedi bilmem. Evet, yine kýpýrdanmalar bitti,kimisi gazetesine kimisi kitabýna eðdi yine baþýný. Hazýr kimse bana bakmýyorken, tekrar bir gözlemleyeyim þu insanlarý. Baþtan aþaðý ne kadar sahte, soðuk ve itici geliyorlar bana.Hepsi rengarenk giysiler içinde birer plastik oyuncak gibiler.Þu kalabalýðýn içinde kendimi bu insanlardan soyutlanmýþ hissetmek,onlardan olmamak beni mutlu ediyor. Kalabalýðýn içindeki yalnýzlýk ise sonsuz acý veriyor...

St. Paul duraðýný çoktan geçip Chancerry Lane duraðýna gelmiþiz. Bir an þu koca,upuzun trenin içinde tek baþýma olduðumu hayal ediyor; rahat bir nefes almak ne güzel diyorum.Ama bu düþüm yine o ince sesli kýzýn anonsuyla bitiveriyor.Tren hareketlendi, kýpýrdanmalar,bakýþmalar bitti. Kafalar eðildi,gözler kapatýldý.Hep ayný þeyler, ayný rutinlik.

Holborn duraðýna doðru yol alýrken içimi son iki durak kalmasýnýn sevinciyle taptaze bir duygu kaplýyor. Aslýnda bu ve bunun gibi içimde var olan taze duygularýn bu trenin, bu sahte kalabalýðýn içine girince yok olduðunu fark ediyorum. Yüzlerce insan,yüzlerce akýl,yüzlerce iþ,meþguliyet...Ve ben bunlarýn içinde kendimi herkes kadar önemli,herkes kadar önemsiz buluyor; herkes kadar özgür, herkes kadar baðýmlý hissediyorum.

Ýþte Holborn’dayým.Yarýsý boþalýr trenin, bu yarým nefes kazandým demektir.Sanki herkes Holborn’a gidiyormuþ da benle dalga geçer gibi bu trene binmiþler.Son duraða doðru yol alýrken, kendimi biraz daha mutlu hissediyorum.Sanki ilk bindiðim an gibi yüzler hiç deðiþmemiþ: Mavi gömlekli bana bakan adam,iþte Pinokyo ve iþte Pamuk Prenses. Hep aynýlar. Zaten sahteliðin,sýradanlýðýn,çirkinliðin ve boþvermiþliðin farklýsý olur mu?!

Ve geldik duraðýma...Ýþte Tottenham Court duraðýndayým. Bir aydýr her sabah yaþadýðým rutinliðin son bulmasý beni rahatlatýyor ama bu rahatlýk kýsa sürüyor.Çünkü beynimi,aklýmý,hücrelerimi -adýmlarýmý hýzlandýrdýkça- bir kalabalýðýn içindeki yalnýzlýktan kurtulup; daha acý, daha büyük bir kalabalýðýn içine sürüklenmek duygusu kaplýyor. Þehrin kalabalýðý ve benim yalnýzlýðým...