-dýþses:

Küçük bir pencerem vardý… Gecelerin ýþýltýsýyla bir tek yýldýzý, korkunun kovuðundaki koynuma sokan. Sabaha bütün sýcaklýðýyla güneþe davetkâr bir küçük pencere… Yol almakla tükenmeyen dört duvarýna karþýn ömrümün…

Kimileyin - muayyen belki- aydýnlanýp beni duvarýyla birlik bulduðunda; baþýmý yastýðýma koymuþ olma hâlim, o vakte koþumlanmýþsa bir de, hafifçe çivite çalar bir ýþýktan yanýp sönmelerle kendini göstererek ürkütürdü beni.

Düþünmüyor deðildim yýldýzýmý o vakit: ‘ölüm, bir yýldýz kaymasý kadar telaþlandýrýr da yürekleri, benim yýldýzým da kayýp düþer miydi?’ odama, hem de uykularýmýn arasýnda?

Ama nedir; tümden bu anlatý dökülürdü de benden, gün boyu yaþanmýþlýðým sýzmazdý parmaklarýmýn arasýndan… Neden; katýlmaz, koyulmazdý bu tümcelerin yoldaþlýðýna… Neden, cümleten olma zorunluluðu duyulmasa da sözcüklerim, üstlüðüme sýrnaþýrdý… Aðýr aksak tütün kokusuna düþer debelenirdi buram buram…

Þiirlere sýðýnasý patýrtýlý kýpýrdanmalarým gelirdi dýþýma doðru, vurgun yemiþ denizlerle giyinik. Fakat, beklentisiz düþüncelerimin beni bir saat gibi vuruþu, yapýþtýrýrdý kireçli duvarlarýna odamýn...

Yapýþ yapýþ düþüncelerimin serzeniþlerinde yürek yamalanmasý kabartýrdý hamurumu… Mayasý tutturulamamýþ ekmek piþkinliðinde… Hep, mayasý cehalete varan kirecin tozunda; öyle ki, her evin tavaný kireçle aklanýr, tozu da üstüne yaðardý sahibine göre…

Bir sese hevesli karaltýlarda kalmak da olasýydý… Günün yaþanýlasý denen her âný… ‘Gürültülerle dolu aðýzlarýn sarf ettiði laflarýn menteþesi var mýdýr?’ kuruntusu bilinmeziydi havsalamýn ve nasýl da gýcýrdardý her yerimde…

Günü yoran anlardan arta kalan, o her þeyi duyurmak için de tepetaklak oldurulan ’söylemek’ eylemi, gýcýrdardý da; bir ses olsa, derdim bunlarýn üstüne küfrüyle gerilen; her vakte yaraþýr; her yerime deðip susuzluðumu, kuraklýðýmý ya da her ne hâlimse onu, alýp kendinde eritir… Ama, ‘çare yok kendinlesin’ sözüyle karþýlýk bulurdu oysa… Kiþiye layýðýný veren bir güç gibi atardý kemendini içten de olsa… Sesin kýsýlsýn içindi boynuna sarýlý...

Sayfalarca mesireliðimde gezindiðim tüm ýssýz köþelerim, nasýl da çoðalýp koþuþurdu… Ve “sen” derdim “hayretliðim.. hiçbir zaman bitmeyecek, dinmeyeceksin; çünkü, bu bahsi geçen ve yiten zamaný kendine kazýtan yazmalar, kiþiyi delirtir belki”...

‘Delisaçmasý,’ dediðimiz de burada baþlardý iþte: bir çakmak taþý kývýlcýmýn sekmesiyle bütün tenim ve tinim bir dolu fiþek olup saçmalarýyla daðýlýrdý göðüme, arzýma.

-içses:

Deli saçmasý bu ya hani, nereden ne alýp ne boþaltýr, nereye götürür kiþiyi; koparýr, üleþtirir, daðýtýr, harmanlar, fýrlatýr, ne tür eylem dahilindeyse iþte, odur... Baþkaca söz olur muydu, bunlarýn üstüne?..

Sonra tutup, ‘ölümü onore etmek’ adýna mý kullanýrsýn kendini yoksa; ‘ölümü yitirmek’ midir kiþide aslolan…

Kan dökücü bir tanrý gibi duran intihara yakýnlýk duyan yaþamýn, kurban sunuluyorsa bu kendine yakýn duyulana; demek ki, alýcýsý olduðun yaþama denk getiremediðin o bir hedeflik atýþýn yýldýrývermiþtir seni… Ve ‘yaþamý yitirmek’ eylemini deðil de ‘yaþamý yýlmak’ eylemini var edivermiþtir aslýnda.. ölümü onore eden atýþýn…

‘Ölümü yitirmek’ adýna söylenecekse ‘ölümü yýlmak’ hâline dolamak, ten ve tini yýldýrmadan; sana ses vermeyecek olan birilerine yazýlan tüm bu sözlerle de olsa elbet karþýlýðýný bulamayacak oysa...

Ama sen, yaþam ve insana dair ’atýþlarýný’ her hâlükârda sürdürmeye hevesli bir kölesin yazmalarla. Boynundaki yaftada; ‘satar canýný alan bulunmaz’ da yazsa.. eðer birileri de satmaya kalkýþýrsa canýný -ki her gün satýlan bir canla kiþi koyulur iþine, aþýna – farkýnda olarak satsýn…

’Yaþamý onore etmek’ adýna yaþamak, ciddi bir uðraþ; tüm borç senetlerinin altýndan çýkarýlmayý bekler bu çaðda… Altta kalan bir metin gibi okunmayý bekler… Altta kalmaya itilmiþ bir kültürle yiter, anlaþýlmaz olur.

M.Mustafa USLU