alagöz karargahý sanki kurtuluþ harbinin tam göbeði misali çatýrdamakta tahta merdivenler ayaðýmýzýn altýnda.ellerimi terleterek yürüyordu caným karým yanýmda ve gülümsemeye çabalýyordu duvardaki resimler zorlamayla ruhuma.
þarkýlar duyuluyordu aþaðýdan gülünce gözlerinin içi gülüyor diyen bir þeytan yýllar öncesinden çýkýp gelmiþti yine en kuytularýma.
ben çýkýp gittim.üst katta yapayalnýz kaldý güzel hatunum.pencereden ýþýk zorlanarak içeri süzülüyordu.ona yardýmcý olmak istercesine pencereyi araladý.ve karþýsýnda kabusuyla karþýlaþtý ve hepsi benim düþlerimde yaþanýrken ben kontrolümü yitirmiþtim ve zaman þeytanlarý bilinç üstümde caným sevglilime nutuk atýyorlardý:ben onun karýsýyým.öldüm.bu ev bizim evimiz.git buralardan.onu ben seviyorum.ve benim güzel karým bu sözleri duyup beni benim rüyamda terkediyordu.
þeytanlarýmla beraber yaþadýðýmý hiç kimse bilmiyor sabah uyandýðýmdan beri.hiç kimse gitmedi aslýnda ama benim içimde bir düþ kýyýmý yaþandý.
yanýlsamayla dolu hayat oyununda artýk rüyalar görmüyorum.evliyim o pencerede eþimi tehdit eden þeytanla...çünkü herkesler gitti bir tek o güzel þeytan kaldý dünyamda...