Yaşadığımız herşey bir masalmış meğer. Bütün masallarımızı da biz yazmışız. Yalanmış hepsi. Yaşayamadıklarımız daha gerçekmiş yaşadıklarımızdan.

Adı üstünde zaten: Masal. Ben bugüne kadar yalan olmayan masal görmedim ki hiç. Ustaca baş kahramanı olduk kavuşamamayı anlatan masallarımızın. Neyi çözecekse kaçmak, biz hep birbirimizden kaçtık. Sanki iki zıt kutuptuk ve fizik kanunlarını yalancı çıkartmaktan korkar gibi, hiç bir araya gelemedik. Aramızdaki mesafeler, yalnızca fiilen kısaldı. Arkadaş olduk. Dost olduk. Bir türlü sevgili olamadık. Biz hep kendimizi avuttuk. Her ne kadar söylemeye dilimiz varmasa da, hani derler ya; "züğürt tesellisi"ydi bizimki ya da yalnızca benimki! İnsan sevdiğiyle ne kadar arkadaş, dost olabilirse o kadar olduk işte!

Şiirlerde okuduk sevgiye, aşka dair güzel sözleri. Öykülerden dersler çıkardık aşka dair. Bu konudaki tek tasarrufumuz da; çıkardığımız derslerle, yüreğimizi çizerek geçen incecik bir sızı oldu sanırım.

O kadar yalanmış ki masallarımız, geri dönmeye karar verdiğimizde, arkamızda bıraktığımız ayak izlerini bile bulamadık. Ne yürümeyi becerebildik geleceğe doğru, ne de geri dönmeyi adamakıllı. Meğer masalmış tüm yaşadıklarımız ve yalanmış tüm masallarımız.