Gördüklerim neydi acaba. Bana mý acýyordun. Çok benziyorum deðil mi züppelere... Boþtum belki senin için,

Bomboþ... Bazen biraz sevgiliydim eskiden. Alýþýk olmadýðýn mutluluðun olmuþtum dönem dönem. Hep yanýndaydým ama gizliden gizliden. Hep uzaktaydým, denizsiz bir kentin kuruluðu vardý tenimde. Balýk yoktu , martý yoktu vapurda ... Bir gün kaçýp geldim sessiz gürültüsüne ýlýk rüzgarlarýn. Damlalarýna tuzlu suyun... Balýk ekmek çok güzeldi, eskiden yerdik beraber. Ama sonra belediye kaldýrmýþ onlarý ben yokken. Benden habersiz kovmuþlar sahilden, iskeleden. Bir sabah köpekler beni kovalarken evinin önüne geldim kaçarken. Pencere aralýktý. Perdeler dalgalýydý. Deniz yansýyordu camlardan. Mavi hýþýrtýlar çarþaftan çýkýyordu. Tek baþýna mý yüzüyordun sonsuzluðun sýcaklýðýnda. Zannetmiyorum. Biraz hayal kýrýklýðý vardý bu gün boðazda. Bana da yansýdý. Boþuna mý kaçýp geldim acaba. Neþe vardý gözlerimde, küçük kediciklerinki gibi. Sizin merdivende oynaþýyorlardý. Bazen ufak bir böcek kovalýyorlar bazen miskin uyuyorlar ama hep neþeli oluyorlardý. Aç kaldýklarýnda bile. Anneleri yokken sokulacak yada kardeþleri uzaklarda bir yerlerde aðlarken. Baþka bir yavru gelip konunca kulaklarýna oyun oynarken neþelilerdi iþte her zaman ki gibi. Peþimden kovalayan köpeklerin yok oluþuna belki neþem. Yada þu pencerede baþka baþka dalgalarý görmeden önce gelirkenden kalma içimde. Köz gibi hani. Hala trende düþündüklerim var aklýmda. Kendi denizimizde yüzeceðiz diye hayal ederken... Neyse bir balýktýn sen. Deniz lazým gelir yaþaman için. Yüzüyorsun ya iþte bunada þükür demek gerekir. Ben balýk deðilim ne seninle beraberken nede deðilken. Kupkuru memleketimin minicik serçesiyim belki. Yüzemem...

Ben sokakta duruyordum. Öyle boþ ve yorgun. Balýklar oynaþýyordu gökten rengini alan mavilikte...

Pencereden bakýyordum bir zamanlar. Sessiz çarþafta mýrýldanýyordun uyurken. Yumuþak bir sabahtý , keskin soðunda baharýn. Güneþ doðarken söylemiyor muydu akþam olunca batacaðýný? O eflatun bulutlarýn arasýnda yanarak kaybolacaðýný belli etmiyor muydu? Neden zorluyordum kendimi sonsuzluða inanmak için? Bilerek kandýrýyordum ruhumu .Kanmýyordu ama rol yapýyordu. Sanki sonsuz yaþýyordum seninleyken , oyun oynuyordum benliðime böyle. Mutlu olmak istiyordum belki. Bazen bencilce; hiç kendimi düþünmüyordum... Zamaný kavrayamamanýn acýsý vardý. Ama esas acý veren kavranýlmamýþ bir zaman kavramýnda ki sonsuzluktu; bana. Ne ben seni anlýyordum, ne de sen beni... Öyle bir zaman iþte akýp geçiyordu seviþerek.

Evet karþýnda son model bir delikanlý vardý... Sonsuzluðu züppeliðinde mi bulmuþtu ? Yoksa sonunun farkýnda olmaktan acý duyduðu için basit mi olmuþtu ?