Bu günlerde öylesine kanaatkarım ki... Neden bilmiyorum, belkide havalardandır, bahar insanda uyuşukluk hissini kabartıyor. Bu uyuşukluk ve boşvermişlik duygusuyla da çalışmak, meslek edinmek, dil öğrenmek, gelişmek, açılmak isteği yavaştan yavaştan kırılıyor ne acı ki... Herkes gibi oluveriyorsun birdenbire, istemsizce... Hayaller rafa kalkıyor, unutulup tozlanıyor, sonra arada bir aklının ucuna geliyor da burnunun direğini sızlatıyor...Olmadık zamanlarda, olmadık yerleri arıyorsun, bulamadığın çok oluyor, alışıyorsun zamanla herşeye, anormallikler ve yanlışlar, normal ve doğru gözüküyor yada batmıyor eskisi kadar. İmkansızlık atgözlüğü taktırıyor gözlerine ne acı ki... Ve buna da şükür deyip, hiç görmemektense diyorsun kalan kırıntılı düşüncelerinle. Zaman geçiyor, büyüyorsun, büyüdükçe küçücük olmak istiyorsun, küçükkende büyümek hayaliyle yanıp tutuşuyorsun...Garip dünya, ince ve naif kalabilmek ne zor oysa, nasıl da çabucak bozuluyor insan anlamıyorsun, şairlerin dizelerindeki gibi şiir olamıyorsun mesela ... Apansızca çıkıveren bir ezgi yada........