Bir varmýþ bir yokmuþ, çok uzak diyarlarda, Kaf Daðý’nýn aþaðýlarýndaki yemyeþil vadilerde, Çia adýnda bir peri kýzý yaþarmýþ. Bu perinin simsiyah saçlarý ve zümrüt yeþili gözleri varmýþ. Çia’nýn ülkesine günlerden bir gün beyaz atlý, mor kaküllü,siyah gözlü bir þehzadenin yolu düþmüþ. Þehzadeyle peri kýzý bir ara göz göze gelmiþler. Ýþte asýl hikâye o andan sonra baþlamýþ. Tutulmuþlar ilk bakýþta birbirlerine…

Þehzade hemen atýndan inmiþ. Çia’ya þiirler okumuþ, þarkýlar söylemiþ. “Benim eþim olmaný, benimle ülkeme gelip sarayýmýn ve ülkemin prensesi olmaný diliyorum, ey güzel kokulu, güzel gözlü Çia!” demiþ. Çia da onu sevmiþ sevmesine, peri yüreðinde yer etmiþ þehzade. Lakin Çia’nýn yurdunu terk etmesi imkansýzmýþ. Eðer ülkesinden ayrýlýrsa, yaþama hakký elinden alýnýr, ölümsüzlük özelliði kaybolurmuþ.

Þehzadeye “ben de seni sevdim; ama seninle gelmem imkansýz. Çünkü, ben bir periyim ülkemi terk edersem, bu iklimden ayrýlýrsam, yaþama hakkým yok olur, ölürüm. Yine bensiz kalýrsýn, iyisi mi sen ülkene dön, aþkýmýz yüreklerimizde yaþasýn.”demiþ.


Demiþ; ama ne mümkün þehzadeyi ikna etmek. Þehzade, “ya benimle gelirsin, ya da ben ülkemden vazgeçer, burada seninle kalýrým.”demiþ. Çia þehzadeye þunlarý söylemiþ: “her ikisi de çok zor. Ben buradan ayrýlamam, senin de burada kalmana periler padiþahý izin vermez.”

O zaman þehzade, “öyleyse, buralarda bir yerlerde gizlenip, geceleri buluþmaya ne dersin?”demiþ Çia’ya. Çia aþkýna ve þehzadenin ýsrarlarýna yenik düþmüþ. Kabul etmiþ þehzadenin ülkesinde kalýp gizlenmesini.

Artýk, þehzade gündüzleri Çia’nýn gösterdiði sýk koruluklarda gizleniyor, el ayak çekildikten sonra saklandýðý yerden çýkýyor, Çia’ya koþuyormuþ. Günler gelip geçiyor, her gece Çia’yla þehzade buluþuyor hasret gideriyormuþ. Her buluþmada yüreklerindeki ateþ daha da þiddetleniyormuþ.

Yine bir buluþma gecesinde sabaha karþý uyuya kalmýþlar. Sabah olunca uyanmýþlar. Uyanmýþlar uyanmasýna da sýrlarý ifþa olmuþ.

Bu durum periler padiþahýný çok kýzdýrmýþ. Derhal mahkeme konseyi kurulmuþ, yargýlama baþlamýþ. Çia’yla þehzade sürgüne mahkum edilmiþler. Bu sürgün aslýnda ölümle eþdeðer bir sürgünmüþ. Çünkü, Çia’nýn ülkesini terk etmesi onun ölümüne, onun ölümü de þehzadenin ölümden beter duruma düþmesine neden olacakmýþ.

Çaresiz verilen cezaya razý olmuþlar. En azýndan, birlikte bir süre daha mutlu olacaðýz diye birbirlerini teselli etmiþler.

Sonra, birlikte þehzadenin atýna binip baþka ülkelere kanat açmýþlar.

Daha Çia’nýn ülkesinin topraklarý biter bitmez, Çia’nýn bedeni erimeye baþlamýþ. Þehzade çaresiz, Çia’yý kucaðýna almýþ; ama Çia eriyip gitmiþ kollarýnda. Þehzadenin elinde sadece Çia’nýn aþk dolu yüreði kalmýþ. Olduðu yere yýðýlmýþ þehzade, hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþlamýþ. Göz yaþlarý avuçlarýnda Çia’nýn yüreðini sulamýþ. Çia’nýn yüreðinden yeþil yapraklý hoþ usareli bir fidan meydana gelmiþ, þehzadenin avuçlarýnda. Þehzade Çia’nýn yüreðinden oluþan fidaný oracýkta dikmiþ topraða. Kendisi de orda can vermiþ, toprak olmuþ. Çia’nýn ve þehzadenin yüreði o fidanda yaþamýþlar ve bugüne kadar tek yürek olup gelmiþler. O fidanýn yapraklarý derlenip , fýrýnlanýnca ve suyu görünce, iki sevgilinin yüreklerindeki sevgiyi canlandýrýp kan renginde su perisine dönüþmüþ, yani çay olmuþ. Þimdi her çay tiryakisi, Çia’yla þehzadenin sevgisini yudumluyormuþ.
Ankara,11.03.2008 Ýbrahim KÝLÝK