Bir þeyler oldu. Ne olduðunu anlatmayacaðým. Sarý leþ kokulu günlerden biri yine bugün. Bildiðimi unutmama izin vermiyor, beynimim kývrýmlarý. Oysa o kadar çok ihtiyacým var ki unutmaya. Onunla bir adýmý, sevdiðim yemekleri, güneþli soðuk günleri, unutmaktan korktuðum, nerden geldiðini bilmediðim bana hep nefes alýyorsun diye baðýran kokuyu, her þeyi unutmaya hazýrým. Baþým eðik, vücudum dik. Bildiðimi anlatacak kimse yok. Yerin dibine sokulmaya, incinmeye, eleþtirilmeye, haksýz bulunmaya hazýrým. Ama anlatacak kimse yok. Yýllarca konuþmamaktan dudaklarým kuru, kelimelerim küflü ve basit. Kendimle beraber kaybettiklerim baþkalarýnda. Baþkalarýnýn kazançlarý umutsuzluðum.
Kurduðum cümleler aklýmdan geçmeyen þeyler aslýnda. Nasýl söylediðimi bilmediðim, sonrasýnda utandýðým. Sen sorunu sorarken, ben cevabý düþünürken; düþündüðümle söylediðimin tam arasýnda düþündüðüme yakýn söylediðime uzak bildiðim. Beni büyütüp kök salmama, can olmama neden olan þeyi içime gömdüm çünkü. Çünkü bildiðimi anlatacak kimse yok.
Ve böyle kendime sýrt döner vaziyette içimi duymadan, içimi duyurmadan uzun lakin eksik yaþama þansý çok büyük ihtimal.