Ömrümü kalabalık yaşadım.Ama hep yalnızdım ben.Hayata dair ne varsa hepsi bir bir geçti gözümün önünden.Hızlı mı? Yavaş mı?bilmiyorum ama, zannedersem zaman hep aynı hızda ilerledi de ben bazen zamanı dolu dolu yaşadım, bazen de hiç önemsemeyip akışına bıraktım.zamanın akışını izledim.Yıllar öylesine geçip gitti.
Hayattan çok şey istemedim ki.her şeyimi paylaşabileceğim, onlarla ağlayıp onlarla gülebileceğim huzurlu bir aile istedim, vermedi. Sıcacık sımsıcak dostluklar istedim.buldum da, ama hayat gene yaptı yapacağını,dost bildiklerimin çoğundan kazık yedim.Hem de öyle kazıklar ki unutmak ne mümkün. Okumak istedim, bir yerlere gelmek için. Hiç kolay değildi, başardım da ama okuyamadım. Olan olmuştu yine, hayat gene yapacağını yapmıştı.Sevmeyi denedim, çok da sevdim,ama ömrü kısa oldu,oda olmadı.Sonra evlendirmek istediler beni.Çok ağladım, çok yalvardım ama vazgeçiremedim.Evlendirerek verilebilecek en büyük cezayı verdiler bana.Hep mutlu olmak istedim.Geceleri yıldızlara, aya seslendim.Dilek tuttum gönlüm için.Kurttan, kuştan, ağaçtan, yapraktan, rüzgardan, yağmurdan destek bekledim hep.Oda olmadı.Gönlüm hep kışımı yaşayacaktı bilmiyordum.Acaba gönlüme bahar gelecek miydi bir gün……
Sevmiyordum, sevmem için bana hiç fırsat verilmedi ki.Hep aşağılandım, hep ikinci sınıf insan muamelesi gördüm.Hep öldürülmek istendim.Birkaç kere bıçağın dayandığı da olmadı değil.Ama hiçbir zaman bunu yapabilecek kadar cesur olamadı, keşke bir kere olsun o cesareti gösterebilseydi keşkeee…Tüm yaşadıklarıma rağmen çaresiz hayata tutunmaya çalıştım hep, hayat buymuş dedim.Yapayalnız, geleceğime bakmaktan korkarcasına boyun eğdim her şeye. Ne olduğunu bilmeden yaşamı arayıp durdum kendimce….
Zamanı, düşüncelerimi, umudumu,umutsuzluğumu, hayatta hep figüran olacağımın savunmasızlığını kontrol edememek.…. Ne kadar acııı.. Gerçeklerden kaçtım hep, günlerce, aylarca, yıllarca kaçtım.Ağlarken beni kimsenin bulmasına, görmesine izin vermedim. Her karanlık oda, her kapı arkası benim meskenim oldu.Göz yaşlarımı yüreğimin en ölümcül köşesine, gecenin karanlığına saklayarak akıttım. Anladım ki kendimden başka kimsem yok bu hayatta.Benim için kimse benim kadar acı çekmedi.Tüm yaşanmışlıklarımı arkamda bırakıp, tüm resimleri yakıp, yazdığım tüm şiirleri yırtıp isyan edercesine her şeye çıkmalıyım yola. Asla, asla unutmamalıyım yalnız olduğumu. Yakınımda olanlara rağmen, en kalabalıklarda bile yalnızım ben. Ben varsam her şey var, ben yoksam hiçbir şey yok ki…….
Geceler bir kır kuşunu andıran yüreğimde bir şeyler yıkılırcasına hiç olmadığı kadar yalnızlık kokuyor, çaresizlik burnumun direğini sızlatıyor.Sevmek kendin dışında birine ’’benim’’ diyebilmek, bir tek gülüşüne dünyaları feda edebilmek, her şeyi kendine dert etmek ama hiç derdin yokmuş gibi oynamak değil mi? İnsan sevince iliklerine kadar hissetmeli varlığını, yokluğu zor gelmeli. Keşke biraz olsun anlatabilseydim sana, acılarımı paylaşabilseydim seninle, sensizliğime ortak edebilseydim seni keşke… Zaman her şeyin ilacıdır denilir.Oysa zaman hiçbir şeyin ilacı değildi. Tam göğsünde düğümlenen acıya alışmayı öğretirdi sadece.Asla unutturmazdı.Eğer zaman yaşanmışlıkları silip götürseydi ölenler hatırlanır mıydı hiç. Şimdi hayatın yalnızlığını yaşamaktayım. Yıllar unutmayı değil, alışmayı öğretti bana…..
Nasılsa bir gün boylu boyunca uzanacağım toprağa. Hiçbir derdim kalmayacak. Ardımda bıraktıklarıma el sallayacak mecalim dahi olmayacak.Yıllardır beyin kıvrımlarımın içinde dolaşıp duran kelimeler parmak uçlarıma üşüşüp bir araya gelecekler. Nihayet beynimin içindeki parazitlenme son bulacak, zamanı akıtıp mekanı kaydırıverecek. Epey de yaşadım, yaşadım ama yaşadıklarımdan hiçbir şey anlamadım ki. Hayatı son bir kez içime çekmeliyim, sigaradan derin bir nefes çekercesine……
Hayatın dikenlerini bütün hücrelerimde taşıdım.Onlar battıkça ben hep kanadım. Ürkek ama hesapsızca seven yüreğimle yaşamayı başarmalıyım………