Derin br uykuya dalmak üzere yüregim.İçinden geçenleri taporlayamıyor bi türlü dahası içinide toparlayamıyor. Hangi cümleye başlasa bir yanı eksik bir yanı kırgın hep hüzünlü. Cümleleştiremiyor ya hissettiklerini ne hissediyor onuda bilmiyor. Bir anda donup kalıyor bütün ne varsa, dünya duruyor, ne varsa ağır gelen yüregine boşalıyor. Hatırlayamıyor yerine koyamıyor aklının karmaşalarını.Herşey uçuşuyor, anlamsızlaşıyor. KIsa süreli hafıza kaybı... Ardından usuldan acımaya başlıyor kalbi. Sancılı bir hatırlanış başlıyor. Gözleri doluyor,durduramıyor içine fazla gelen tomurcuklar yanaklarından süzülürken. Bütün zulmu kendine olan bi çocugun dudak büküşü bunlar diye avutmaya çalışıyor kendini. Polyana bile bu kadarı fazla deyip çekiliyor oyundan. Daha çok ağlıyor... Karanlık bir odanın en karanlık köşesinde önce karanlığa ağlıyor sonra içindeki karanlığa bi daha ağlıyor... Bitmeyecek bu gözyaşları bu iç sancı dinmedikçe... Yorgun düşüyor sonunda omuzları iççekişlerinden, iç çekişmelerinden. Düşlemiyor artık. Gerçekler öylesine batarken canına düşleyip avunmuyor, inanmıyorda aksi cümlelere. Hayata sırt çeviriyor bi tarafı.
Bir damla düşüyor avuçlarına peşisıra bi damla düş, bi damla gerçek , bi damla hüzün dökülüyor. Bi damla yürek oysa içindeki, bi damla...