Aylar sonra ilk defa birþeyler yazabildim; eski bir aþkýn heyecaný soluklaþmýþ ruhumu renklendirmeye çalýþýrken belkide istanbulun o kasvet dolu ama bir okadarda eroinimsi havasýndan kurumuþ parmaklarým, telefonun tuslarinda kalbimden gardiyanýna baðýrýrcasýna haykýran kelimelerin dile gelisi oldu ... Bir yandan kendimle hesaplaþmanýn cesaretsizliði gölgelerde büyürken, diðer yanda geçmiþe gömmeye çalýþtýðým kaderimsi yaralar saklandýklarý yerden çýktýlar. Öyle içtendi ki anlattýklarý.. Öyle acýmasýz vurmuþlar ki yýllar dalgakýraný aþan dalgalar gibi.. öyle hýrpalamýþlar ki masum yüreðini.. Gözleri ta derinlerde ki bir inci misali bekliyor olsada çýkartýlmayý ne gemiden ümidi kalmýþ ne denizciden.. O yalnýz.. Ben yalnýz .. Ýki yanlýþýn götüreceði doðruda yok 2 yalnýzýn yürüyeceði rýhtýmda..