Uyku fırsat bilip yorgunluğunu beynimin yavaşça gözlerime iniyor ama ben uyumak istemiyorum direnmeye çalışmak dahada yorucu oluyor.Bir yük misali basıyor üstüme en ağır düşünceleri kurgularımın.Tam olarak hayatın hangi safhasında olduğumun farkında değilim tek bir bedende birden fazla yaşam sürdürüyorum, sakin ve yavaş olsun istiyorum geçişim ama daha başlangıçta sarsılıyorum. Bana ait olmayan bir rüyaya gönül bağlayanlara üzülüyorum anlamak istedikleri çok şey var yinede ne söyleyeceğimi bazen bilemiyorum susup kalıyorum öylece suskunluğun beni haklı çıkaracağını varsayıyorum.

Aciz bir adamdan başka birşey göremiyor bana bakanlar bense ne gördüğünüze değil benim ne gördüğüme bakın diyemiyorum. Düşüncelerim vargüçleriyle savaşıyorlar bense hala ne ile savaştığımı idrak edemiyorum. Tekrar bir bütün olabilmek için onlarca parçaya bölünüyorum ve her parçam ayrı ayrı yerlere sıçramışken birbirinden ben hepsini aynı anda kontrol etmeye çalışıyorum.Yardım etme telaşesi içinde olanlar anlamsızca sığınacak limanlar gösteriyorlar herbiri kendi tarzına uygun bense baktığımda orada hiçbirşey göremiyorum.İki durumda mümkün oluyor buda ya onlar büyük bir yalanın içerisinde varolmayan kaçılabilecek noktlar varediyorlar kendilerine yada ben tüm limanlardan kovdurup kendimi birdahada görmezden geliyorum.Elbet herkes kendi doğrularından emin en azından benim emin olduğum kadar.O vakit bekleyeceğiz hangisi doğru zaman karar verecek. Biliyorum çok zor anlayacak bir noktaya demir atıp kalmış kendilerine inandıkları rivayetlerden kalkanlar yapmış çoğunluk beni.İlk önce zırhlarını kırmam gerekecek.ama ondan önce bir boşlukta kalıp sürüklenmek için rüzgarı bekleyenler daha rahat anlayacak beni.Korkuları daha az olanlardan daha çok olanlara doğru gittikçe kalabalıklaşan ve insanoğlunun zaafı olan sürünün parçası olma düşüncesi üzerinden sivrileşen bir piramit oluşacak ve en tepesine gelindiği vakit neler olduğunu hep beraber göreceğiz.