Önce umudu ekmeyi öğrettiler;
Çocuk avuçlarımla kazdığım toprağa.
Sonra inan dediler;
İnan ki!
Meleklere gitsin duaların...
Özleme hiç yervermediler yaşantımda
Meğer ne karanlıkmış görmediğim yüzü özlemin...
Ve hep benimleymiş;
Umutlarımı ekerken bile...

Gün geldi;
Umut ektiğim toprağa;
Umudumu verdim...
Gözlerimden düştü ilk can suyu
Ve özlemin karanlık yüzü;
Günlerimde bile...

An geldi; örselendi yorgun yüreğim,
An geldi; fırtınalarda sığındı yabancı limanlarda,
Ama hep sahipsiz,
Serseri bir mayın gibi, dolandı durdu topraklarımda

Nasıl sahiplensin ki!
Yaşanılacak herşeye inat çoktan kondu adı;
Hayatın...
Ve nedenler;
Sorgusuz yerleşti hiç olmaması gereken yere...

İstemekle yolun yarısı aşılırmış ya;
Ben hayatı istedim,
O bana "ölümü" verdi...