Gelincik tarlasýnda süzülen kýrmýzýlýða inat arsýz ayrýk otu yetiþti; bahçývanýn her temizlediðinde yeniden yeþermesini emrederek üstelik. Arsýz ya! Öðrenmeli idi koparýldýðý topraktan yeniden filizlenmeyi… Umudunu yitirmeden yapmalý idi üstelik bunu! Umut etmenin güzelliði de bu idi zaten. Çok zaman imkânsýza inanmak! Ayrýk otunun saygýyý hak ettiðini düþünmesi gibi…
Öðrenmiþti iþini ayrýk otu. Arsýzdý, inatçýydý, hýrslýydý ama gelinciklere zarar vermeden yaþayýp gidiyordu… Ansýzýn bahçývan býraktý bahçeyi sahipsiz! Deðiþmeyen düzene yabancý ellerin dokunmasýna kýzarak öldürdü gelincikleri ayrýk otu! Sahibi vardý onlarýn! Belki hiç gelmeyecek; ama hep bilecek…
Gel zaman git zaman sadece yaðmurun suladýðý, görenlerin çöplerini boþalttýðý alan oldu gelincik tarlasý… Birden çapa sesiyle irkildi ayrýk otu. Sevindi akýbetini bilebile… Toprak eþelenecek ve bahçe olacaktý yine gelincik tarlasý. Bahçývan anlatýyordu ayrýk otunu temizlerken nasýl bir felaketler zinciri olduðunu… Duymadý, iþitmedi, iþi o idi; arsýzlýðý öðrenmiþti bir kere! Tek derdi topraðýnýn havalanmasý idi; nasýlsa yeþerecekti yine…
Bahçývanýn bilmediði; vücudundaki iltihabý ayrýk otu sayesinde atabildiði!
Dediði sadece “Ayrýk otu iþte! Arsýz!”…