Her geçen gün biraz daha çekiliyorum kabuğuma
Biraz daha yalnızlaşıyorum, biraz daha özlüyorum gerçek yaşamı
Her gün bir yenisi ekleniyor yazılarıma, yazılarımın içindeki yalnızlığa…
Biraz daha kopuyorum hayattan, insanlardan, en önemlisi yaşamaktan.

Hayat; ne mucizelerle dolu, ne kalabalık bir kavram
Her gün yeni bir şey katıyor bize, tatlı veya acı
Her gün biraz daha olgunlaştırıyor bizi, iyi veya kötü
Ama o acımasızlığını hiç kaybetmiyor; hayat acımasız…
Hayat öyle şeyler sundu ki bana,
Üstünden kalkamayacağım, belki de öyle sandığım
Birçok kötü yaşanmışlıklar hediye etti bana
Omzumda taşıyamayacağım tonlarca yük
Birçok gözyaşı bıraktı bana
İşte bende bu yüzden herkes gibi diyorum yaa
Hayat gerçekten acımasız aynı insanlar gibi…

Yaşamak; her şeyi kendin karar veriyorsun gibi gözükür
Ama öyle değildir, sadece biz adını öyle koymuşuzdur,
Çünkü biraz olsun sırtımızdan yük atmak isteriz
Ve bahanelerle hayatın içindeki yaşamımızı sürdürürüz…
Yaşamak o kadar güzel, heyecan vericidir ki
Her anı dolu dolu yaşamak istersin
Ama bazen o kadar kötü ki
İsyan edersin yaşadığın her saniyeye
Mutlu kalmanın yolunu bulmak o kadar zordur ki
Herkes onun peşinden koşar
Ama onu yakalamak imkânsızdır oysa
Sadece bom boş umutlarla koşarız ardından, bir umutla
İşte bende bu yüzden diyorum ya herkes gibi yalan bir umutla
Yaşamak güzeldir…

Yaşadığımız hayatta kim yalnız değil ki
Kim yaşayabilir ki ufakta olsa bir umut beslemeden
Çünkü her şey kurduğumuz hayaller gibi sadece
Mutlu olmak, huzuru yakalamak sadece hayalden ibaret
Kim yakalayabilmiş ki gerçek mutluluğu
Kim diyebilir ki ben gerçekten huzurluyum
Kim bu yalan dünyada yaşayarak huzuru bulmuş ki,
Yaptığımız tek şey; umutsuz ümitler peşinde
Ufak bir mutluluk bekleyerek hayaller kurmak
İşte yaşamanın tek gideri bu, hayal kurmak, sadece hayal…