Ne zaman iþitsem hüznüyle helak olurum;
Bir hazin hikaye bu,bir belalý uçurum...

Dolar hendeklerime çýnarlarýn hicabý,
Geçmiþ zamandan yalnýz öfke gibi bir acý!

Yakýnýr yýkýk surlar,evler üstüme yürür;
Susuz çeþmelerde çaðýn uðultusu büyür.

Malazgirt’ten,Mohaç’tan arta kalan bu demek;
Dökülen þehit kaný,verilen bunca emek!

Ülküsüz,hatýrasýz;gördüm kanarken ruhu,
Yaðmalanmýþ belli ki Fatih’in Ýstanbul’u!

Yok resmedilen yerde o beyaz at rüyasý;
Rehin olmuþ gelecek,halký ekmek arasý!

Türkçe söz bulamazsýn,sanki salgýn hastalýk;
Yeter dükkân adlarý,istemez baþka tanýk!
Yükselmeler gökdelen,kaybolmuþ minareler;
Kýblesi þaþmýþ insan,ha laðýmda fareler!

Yolsuzluk bil ki bomba dolaþýr elden ele,
Haksýzlýk ip atlýyor;burunsuz,tutkun güle!

Gübresi,hormonu bol insansýz bir iktisat;
Kalkýnmanýn adý bu,öz deðerlerse fesat!

Söyleyin ne deðiþti,Tevfik Fikret sesinden?
Farký var mý bu devrin, “örtün!” diyen “Sis”inden?

Bunun için mi verdik Ýstiklâl kavgamýzý?
“Tam baðýmsýzlýk!” Evet!Bilsinler kastýmýzý!

Ey gençliðim durmak yok;avare çaðýndan geç!
Atýl bir ok gibi aþkla, ilmin yayýndan geç!

Baþ ol âleme,susma;dirilsin ülkü tekrar!
Senin azminle yurdum adalet mülkü tekrar!