Ormandý en yaþlýmýz!
Aðaçlardý tecrübeye þahitlerimiz.
Gökyüzü seyircimizdi!
Gecelerimizi saran kabuslarýmýz, yüzümüzü döndüðümüz güneþti.
Ýçimizde dolaþtýrdýðýmýz uçan yürüyen dostlardý yaþama esir birbirlerine düþman gibi görünen.
Aslýnda bir saliselik nefes uðruna yok ettiklerimiz!
Kadýn namaz kýlýyordu, yanýnda beþik bebesi derin uykuda.
Adam sýrtýna yüklediði odunlarýn altýnda, soluklarý sýklaþarak evine yönelmiþ. Kadýnýnýna, bebesine hasret, cebelleþerek soðukla, kendinden emin ve gururla yürüyordu.
Saðýndan, solundan, önünden kaçýþarak uzaklaþan kara tavuklar... Uzaklaþtýrýyordu bir anda olsa dikkatini daðýtarak, evinin özlemlerini zihninde!
Hasibe’yi babasý vermemiþti bu yaban delikanlýya!
Tapuda memurdu Hasibe’nin babasý.
Yörük’tü, köylüydü bu yüksek daðlarýn efendisi olmak istiyordu Bekir...
Farkýnda deðildi ama öyleydi aslýnda.
Yörük delikanlýsý, aslanýydý, kartalýydý, eþti üstelik. Yaman bir babaydý artýk.
Hasibe’sine er, kýzýna dünyaydý.
Bu daðlarda doðmuþtu Bekir; yalan riya bilmezdi, soðuk sýcak günlerin zamanlarýný bilir, isimlerini bilmezdi.
Doðum tarihini de bilmezdi Bekir; güzün doðurmuþ anam beni bir keçi kýþlasýnda... O zamanlar daha yeni dikmiþken babam bir beyden aldýðý bu fýstýk çamýný kapýya derdi.
O fidan, ben bebe olmuþum baba kapýsýnda!
Hasibe’yi kasabada görmüþ Bekir, kasaba pazarýna peynir satmaya gittiðinde.
Yoðurtta götürmüþ o gün Bekir. Hasibe anasýyla yanaþmýþ mavi gözlü Yörük delikanlýsýnýn yanýna; kendinden emin memur kýzý. Kaça bunlar?
Oðlan toprak bocuku kaptýðý gibi kaldýrýp uzatarak,Hasibe’ye 40 krþ deyivermiþ!
Gözleri birleþmiþ, pazarcýlarýn satýþ naralarýnýn senfonisi kulaklarý týrmalarken.
Hasibe ile bekir’in.
Masmavi olmuþ her yer. Gök eðilip çekmiþ ikisinide bulutlarýna!
Karbeyazý bir saltanat arabasýna oturtmuþ ikisini aþk...
Bekir’in elinden bocuk’u alan Hasibe, düþürüvermiþ birden toprak kabý heryer yoðurt!
Hasibe'nin anasý çekiþtirmiþ kýzý Bekir'in eline koyduðu kýrk kuruþu verip.
Ertesi hafta Bekir yine inmiþ kasaba pazarýna. Hasibe yalnýz gelmiþ.
Bekir pek yakýþýklýymýþ o hafta. Pembe gömleðinin yakalarýný boðazýna kadar iliklemiþ, saçlarýný ýslatýp limonlamýþ.
Poturu yepyeniymiþ, ayaðýndaki þaþonlarda.
Daha yeni yeni terleyen, sarý tel tel býyýklarýný düzenlemiþ usturasý ile.
Hasibe’yi görünce þaþýrmamýþ Bekir. Beklermiþ, bilirmiþ geleceðini!
Hasibe Bekir'e kaça bunlar demiþ. Yine Bekir kýrk kuruþ!
Hasibe: Bunlarý sen mi yapýyorsun?
Bekir: Evet.
Yani anam yapar aslýnda!
Hasibe: Buralý mýsýn?
Bekir: Evet.
Ve döner Bekir arkasýndaki daðlarý gösterir, iþte orada yaþarýz biz.
Peki der Hasibe. Eðilip yoðurt çömleklerinden birini alýrken Bekir’le nefesleri karýþýr. Al ala olur yanaklarý ikisininde. Hasibe toparlanýp parayý koyar delikanlýnýn avucuna.
Dönüp gidecekken bir dakika der Bekir. Eðilip erzak sepetinden cam bir þiþe çýkarýr ve uzatýr Hasibe'ye.
Bunu al sana getirdim. Bizim daðlarda çok eskilerde yaþamýþ insanlarýn mezarlarý vardýr ve onlardan birinde bu kabý buldum.
Anam bana bunun gözyaþý þiþesi olduðunu, o zamanlardaki kýzlarýn gözyaþlarýný bu kapta biriktirdiklerini söyledi.
Sende eðer bir gün gözyaþý dökersen, buna koy. Yerlerde ziyan olmasýný istemem gözyaþlarýnýn.
Eðer benim için gözyaþý dökersen, bu þiþeyi bana getir getir ki anlarým o zaman bana sevda duyarsýn.
Hasibe þiþeyi kapýp, hemen uzaklaþmýþ oradan.

Bekir iç geçirdi bir an; hatýrlayýp geçmiþi. Odunlar sýzlatmýþtý sýrtýný.
Yakýndý ev, þuracýktý tepenin ardý.
Hasibe namazý bitirmiþ, hazýr kýzýda uyurken keçi saðmaya aðýla girmiþti.
Küpeli Zarife'nin memelerini silip ovalarken, daldý Bekir’inin hasretine kulaklarý aðýl kapýsýnda.

Nasýl da heyecanlanmýþtý Bekir’i ilk gördüðünde Hasibe!
Yoðurt kabýný düþürdüðünü hiç unutamýyordu…
Sonra gözyaþý þiþesini Bekir’e getiriþini…
Ben sana sevdalandým deyiþini…
Daha sonralarý babasýnýn Bekir’i istemeyiþini; küçümsediðini, hiç unutamýyordu Hasibe!
Kaçtýklarýný, bu yaban delikanlýsýnýn evliliklerinin ilk gününde koynuna giriþini!
Bekir’inin gözyaþlarýný öptüðünü, kýzýnýn doðumunu hatýrladý. Küpeli Zarife’nin memelerini ovalayýp, tiz bir süt sesinin bakracý döverken çýkarttýðý ses arasýnda…
Dýþarýdan gelen beklediði sesti iþte Hasibeeem…
Bir çýrpýda dýþarý fýrladý aðýldan Hasibe.
Odunlarý sýrtýndan atmasýna yardým etti erinin.
Reyhan’da uyanmýþ, aðlama sesi geliyordu.
Dinlenmeye vakit bulamadan Bekir eve doðru seyirtti.
Ardýndan Hasibe kaptý kýzýný beþikten; sarýldý Hasibe de onlara. Yumak oluverdiler…

Kýþ bastýrmýþ, çamlarýn yapraklarý beyaza boyanmýþtý.
Kurtlarýný, ayýlarýný, sincaplarýný yüreðine saklayarak.
Efsanevi hatýralarý baðrýnda barýndýran Ýda!
Ýþte þurasýydý; tepenin aþaðýsýnda, denizin az beri bu tarafýnda Afrodit banyo yapýyordu.
Sýcak sularýnda daðýn eteklerinde.
Zeus buradan seslenmiþti Poseydon’a.
Zeytin kokardý ovalarý, dallarý yaþlý tarihine tanýk aðaçlarýn.
Rüzgarlar tarihi dillendirirdi ýslýklarýnda, Baba tepesinde, Sarýkýzýn mezarýnda.
Kazlarýn seslerini duyardýnýz. Sarýkýzýn maþrapasýyla tatlý su çektiði denizlerinde.
Þimdilerde medeniyet altýn için kalbini oyarken Ýda’nýn.
Yüreðinden söküp çekip aldýðý, çamlarýn ölülerinin yamacýnda aðlýyor Kaz daðý.
Hasibe ve Bekir mi?
Birde yavrularý Reyhan.
Nemi oldular ?
Bakýn anlatayým…





Bekir dalýp gitmiþti. Midilli uzaktan resim veriyordu sisler arasýnda.
Kafasýný kaldýrýp arkasýna, yukarýlara baktý derin bir iç geçirerek.
Maþasý ile þöyle bir sert vurdu, tömbekiye bastýrýp derin bir nefes daha çekerek!
Buyur Bekir’im kahven dedi Hasibe.
Bekir; çök Hasibe’m yamacýma, Reyhan’ýmýzý düþünürüm, diyarlara saldýðýmýz kuzumuzu çok özledim.
Heeey gidinin Bekir’i yaþlandýn gayri içine cücük yüreði hakimdir artýk.
Deme böyle Bekir’im. Sen hep böyleydin gençliðinde de…
Elini tutuverdi Hasibe Bekir’in.
Erinin gözlerinden akan yaþýný görmezden gelmek için baþýný çevirip.
Dayanamazdý Hasibe’nin yüreði Bekir’inin göz yaþlarýna þahitlik etmeye.
Kahve fincanýný kaldýrýp yanaþtýrýrken dudaklarýna, Bekir’in gözlerinden damlayan yaþlarý doluþuverdi fincanýn içine.
Hasibe ver gayri Bekir’im, caným çekti deyip fincaný aldý Bekir’in elinden.
Gözyaþlarýndan yudumlarken, gözleri çivit mavisi Bekir’inin gözlerine kilitlenerek.



Reyhan Ýstanbul’a gitmiþti okumaya.
Henüz üç ay olmuþtu. Günler ne çabuk geçiyordu. Hasibe ile Bekir kasabada oturuyorlardý artýk.
Bebelerini büyütmek için kasabaya inmiþler, yaban hayatýný terk etmiþlerdi. Bekir’in anasý ile babasý ölünce.
Reyhan sarý saçlý, mavi gözlü; babasý gibi masmavi bakan, annesi gibi yüreði sevgi ile çarpan.
Daðlarýn rüzgarlarýný gönlünde anasý, babasý için saklar olmuþtu.
Anasýnýn kuzusu, babasýnýn mavi gözlü hüzünlü geyiðiydi Reyhan!
Lakin Bekir’in hüznü geçmiþti Reyhan‘a. Dað evini, ormaný terk ediþlerinden buyana Bekir’e bir kimsesizlik çökmüþtü. Bu deli yürek sükut eder olmuþtu; bakýþlarýný kilitleyip derin bir oh çekip daðlara…
Ee… kolay deðildi ata baba ocaðýný, doðduðu ormaný býrakýp kasabaya göç etmek Bekir için.
Hasibe’sine anlatmýþtý; kasaba bana göre deðil diye ama Reyhan vardý; o okuyacak kendisi gibi olmayacaktý.
Aþaðýlanmayacak, doðduðu tarihi günü bile bilecekti.
Ýþte buydu Bekir’i kasabaya getiren.
Yuva kurduðu Hasibe’sine, gözyaþý þiþesini verdiði atalarýnýn mezarlarýný býrakarak!
Yine de içi rahattý Bekir’in. Ormanýn sahipleri vardý; orman yalnýz deðildi.
Koca koca çamlar, boz ayýlar, kurtlar vardý. Alabalýklarý vardý. Zirvelerde yaþayýp yaþatan bu daðlarýn en yaþlýsý, tecrübelisi orman vardý.


Oðuz Gölçik yazar…



devam edecek.