Aynalara takıldığında gözlerim, hatırlıyorum!
En son kendimi vazgeçilmez gördüğüm, sana beş kala zamanlardı.
Ulaştığımda, gülen gözlerinle karşılaşırdım.
İçime çekerken kokunu, yaslanırdım geleceğimize güvenle.
Köprü altı piyizcilerinin, çiğnemeyi çoktan unutmuş, dişlerine benzeyen arnavut kaldırımlarını, İstanbul' un arşınlarken.
Hatırlıyorum nostalji yapıyormuşuz.
Aynalara takılıyor gözlerim şimdilerde, arnavut kaldırımlarında nostalji yapmıyor duygularım, meğer pek de vazgeçilmez değilmişim.
Sabrını sınıyorum yüreğimin, ayrılığıma çare çaresizliğimin.
Girmek için geleceğine, çabalarım, direncim nihayete vardığında, sen ben oldun.
Bende aşk biterken, sen aşık oldun!
Yine de aynalara takıldığında gözlerim, o heyecanı özler oldum.




Oğuz Gölçik--Yazar