Böyle olmalýydý hayat diyerek hazýrlanmýþ düþ krokileri bulunuyor yüksek rakýmlý, az bakýmlý evlerde. Hafýzalara kazýnmýþ kaybediþler. Gözaltýnda kaybolmuþ bir kozmetik ürünü hayat. Sürersin, gömersin geçer gider..

Bir belediye anonsu köy kentin semalarýnda. Sayýn vatandaþlara önemle arz edilen önemsiz cümleler dalgalanýyor kulaktan kulaða. Kar yaðýyor saçkýrandan muzdarip þehrin parçalý bulutlu saçlarýna. Halký hayattan soðutma cezasý verilmiþ bir mahkum izliyor parmaklýklar ardýnda beyaz þöleni. Pencereyi açýp kollarýný uzatýyor, avuçlarý gökyüzüne selamda. Sevgilinin saçlarý gibi süzülüyor tenine kar taneleri, eriyor tüm hayalleri.

Özgürlüðün tadýný çýkarýyor þehrin italik duruþlu erkekleri kaldýrýmlarda. Oysa yazý gibi yaþam da imlaya gelmez. Düzene sokulan kelime ne derece yapaysa, anlamsýzsa, düzene sokulan insan da öyle. Bordrolarla hizaya geçmiþ mahlukatlarýn oksijen tüketmesi dururken, ineklerin metan gazlarýna takýlarak dünyayý güzelleþtireceðini sanan kilim adamlarý örmeye devam ediyor duvarlarý.

Adres soruyor takým elbisesinin altýna kravatý görünecek þekilde gri süveter giyen ve sýrf bu kýlýktan dolayý beni betimleyeme küstüren adam. Sanki varacaðý adres hayatýnda kelebek etkisi yaratacakmýþ gibi yönlendirilmek istiyor. Oysa her sokak çýkmaz. Çýkarsa hayat olmaz..

Fýrça atýyor ayaklara en kral fetiþist gibi bir ayakkabý boyacýsý. Zevk deðil, ekmek parasý için. Ocaðýna çam aðacý dikmiþler yeni yýlda. Süslemiþler en gerçekçi acýlarla. Yalnýz en üste bir sevda oturtmuþlar hafifletsin diye hüznü. Gece olunca karýsýnýn beleþ bedenine boþaltýyor tüm yorgunluðunu..

Ve bir kadýn yataðýnýn yalnýzlýðýnda düþlüyor sevgilisinin uzak bedenini. Kim bilir kaç alarm erteledi bölünen rüyaya içerleyip. Hep bir kalkýþ saati var düzen adýna, oysa ne uçaktý ne tren, insandý bahsi geçen..

Güneþin tersten doðuþu olacak seninle baþlayan günün sabahý. Kýzýla boyanmýþ denizlerde yakacaðýz özlemden kanser olmuþ hücrelerimizi, alevler yakamoz yapacak. Bir elimizde kahve, diðerinde geçmiþimiz gibi acý çikolatalar. Kahkahalarýmýz delirtecek zamaný. Nasýl da gerçek gibi anlatýyorum aslýnda gerçek olan rüyamý..

Uzun zamandýr rüya görmüyorum. En son piercingli, küpeli bir dede görmüþtüm eksi kýrk dokuzluk bir soðuklukta. Asasýný sallayýp baðýrýyordu; “Kanýmýn özünü hazmedemeden kusmuþlar, yeri gelmiþ ahkam kesip durmuþlar, önce gülmüþ, sonra fesat bakmýþlar.. Yazýk, tüm soysuzluklarýyla soyuma isim olmuþlar.” Ýnsanýn kendi yaþlýlýðýný görmesi ne tuhaf!

Hiç gündüz tarifesi açtýrmadým hayatýmda. Belki de o yüzden yüklü geliyor hüzünler. Yalnýzlýkla piþiriyorum beynimi. Yýllardýr doðum günlerimi hatýrlayan sadece bankalar ve fatura ödediðim kuruluþlar. Bir de göz yaþlarýmdan arta kalanlarla elde edilmiþ bir yaþ pastayý bilinçsizce önüme koyan ve ýsrarla tarih sahnesinden silinmiþ “mutluluk” temennisini beynime matkap gibi sokan ailem. Nice sahte yýllara!

Hayat bir sýnavsa bilmek istiyorum, orta yaþ baþarý puaným kaç? Ýleriki yaþlara adýmlarýmý ne kadar etkiler? Geçmiþim ek puan olarak yansýr mý ruhuma? Þayet manuel ölümü seçersem kadro verilir mi cennet bahçesinde? Yürütmeyi durdurma kararý alýyorum, zaten yürütülecek bir yaný da yok bu saçmalýðýn.

Saçmalýk dedim de, sahi, bu þehirde benden baþka aþýk yok mu, neden erimiyor hala karlar? Ateþsiz aþk mý olur? Her þey de devletten beklenmez ki, daðýtýlan kömürler ne oldu? Yok yok, bahanelerle kendimizi kandýrmayalým. Ýþin doðrusu; Ýki sevgili bir aþk edemedik..