hani sahnede sessiz bir tiyatro oynar, konusu yoktur
senarist senarist deðildir, oyuncular da oyuncu
içten pazarlýklý ve yapmacýk dostluklarýn oynandýðý
roller verilmiþir oyunculara...
hiç þüphesiz ifa edilir sessiz tiyatro...

hani her gece hüzünle baþlar
hüzün alýr gider uykularý, rüyalarý
yýl olmuþtur hasret kalýnmýþtýr
geceleri göz kapaklarýnýn doðal kapanýþlarýna
hep o sessiz tiyatro vardýr iki kirpik arasýnda...

hani dört duvar arasýnda hissedilir zaman
ve zamanýn yeni bir çaðýný baþlatmýþtýr isyan
sýkýlmýþtýr yumruklar o an
ve o an kemikten bir balonun içinde bocalayýp durur beyin
her adýmda ve sezgide aþýnýr
ve aþýnýr birlik, dirlik ve hürriyet duygularý...

umutsuz bir düþtür artýk ölü bir çiçeðin filiz vermesi
yada masum bir palyaçonun acýlý yüzünde
tebessüm aramak...

hani yoklukta sevda çekilir ya
alýr baþýný gider perili kýz nasýlsa...
nasýlsa varlýkta sevda çekenlerin itibarý var

kalemler kýrýlýr arada bir, þair kalemsiz kalýr
on parmaðýn çabasýyladýr bu
sessiz tiyatronun sinsi dokunuþlarýdýr...

soyutlanmýþ bir yüzü vardýr
toplumdan kaçýþ vardýr
hep bir ürperti, korku vardýr
alkýþ tutan numaralý koltuklarýn üzerinde

süslü giriþ kapýsý
iri puntolarla yazmýþtýr aslýnda
sessiz tiyatronun özünü
"biz yazdýk, biz oynarýz"

iradeler tepkisiz kalýr
yýrtýlýr hayatýn hedefleri
geçmiþe döndürülmeye çalýþýlýr zihinler
çaresizlik namludan fýrlayan bir kurþun olur

artýk son çýrpýnýþlarýdýr
öksüz yorgun ve bitik bir hayatýn
umut vaadeden ideallerin son kalp atýþlarýdýr,
kaçýnýlmaz bir sonbuluþ baþlamýþtýr artýk...

iki damla yaþ düþer tiyatronun damýndan
sonra yaðmur, kapatýr acýlarýn üzerini
o iki damla gözyaþý da kaybolup gider
unutulur vesselam...

o zaman ki bir ömür bir biletten ibarettir...