Uzaklýðýný bana ver.Benim aþkýndan baþka yaþayacak kimsem yok. Yapayalnýz anlam kazanmýyor bu kelimeler. Seni yaþamak zamanýn durgunluðunu çalýyor düþlerimden. Uyanýyorum bu sabahta yaðmur var þehrimde. Baþucumda okuduðun en son kitap. Son sayfasýnda senden arta kalan sessizlik aynalara makyajlanýyor.

Yaðmur’u seyrediyorum ellerimi iki yanaðýma yaslayýpta. Kolum uyuþuyor. Bu acýyý sonsuza dek içime çekmeliyim. Benim ne içilecek þampanyalarým var kadehlerde. Ne cümle aralarýnda sosyete kesilecek kristal þiþelerim. Bir ihtiyar sürekli gülüyor odamýn kapýsýný aralayan belirsiz yüzlere. Korkuyorum demek geliyor insanýn içinden. Ýnsanýn içinden bir çaresizliktir çekip gidiyor.

Yalnýzlýðý çiz bana gökyüzünde. Uzak olsun sana. Bana yakýn bildiðin bütün yüreðini tasvirlere taþý. Ýzdüþümlerinde nehirlerin suskunluðu parçalayan anlamlarý kalsýn. Gözyaþlarýnda denizi kýskandýran tuz olsun yaralarýmý hayatým boyunca yakýp kavuran. Öyle gururlu ve maðrur bir ifade ile tut ellerimi. Sohbeti unutan,seviþmeyi rafa kaldýran zamanlarý býrakma uykularýna. Bir tek yalnýzlýðý anlat benden geriye her kalana.

Biliyormusun,sesini telefonda her duyduðumda gözlerimi kapatýrdým. Þimdi akþamlarý iple çekmediðim zamanlarý yalnýz senin gözlerin önünde býraktým. Alýþkanlýksa bu aþký öðret bana. Nefesinle hayata çoðalmayý öyle özlemiþim ki,sensiz düþtüðüm her geceyi yalnýz seninle aldattým.

Biliyorum,aklýma ne geliyorsa sensizliðe ait olan,yazýp geçemiyorum. Duruyorum iki sahipsiz nokta üstüste,gülüyorum,yürüyorum yaðmur var yokluðunda,üç nokta,devamýnda ayaklarýmýn altýný ýsýran asfalt renginde çamura bulanýyorum. Söylemek geliyor içimden,nafile,kendi imlalarýma infaz ediliyorum.

Seni görememek,ellerinin sýcaklýðýný hissedememek kalýyor bana göze aldýðým her okyanus ortasý yalnýzlýðýmda. Bir adada sürklase oluyor yorgun bedenim. Kendimle konuþuyorum. Sustukça seni özlemeyi beceremiyorum. Sevdalarý hatýrlatýyor bana bu þehir kadranýnda kaçýþan sevgili silüetleri. Yakýp bütün geceleri,sana sahip olduðun yoksul hayallerimi býrakýyorum.

Ýnsan içindeki acýyý yalnýzlýðýna mý anlatmalý,yalnýzlýðý anladýðý kadar mý yaþamalý hayata. Dikine sýralanmýþ on demir çubuðun arkasýnda mý yakalamalý avuçlarýna sýðdýramadýðý gökyüzünü. Bulutlarý her gün ayrý yerde mi sýraya koymalý. Her gün ayrý bir yüzle mi karþýlaþmalý.

Ben yapamýyorum sevdiðim. Seni alýp ta bir baþkasýnýn yerine anlatamýyorum. Seni sen olduðun müddetçe seviyorum. Olabildiðince açýk, yaþayabildikçe anlamlý. Bazen kýzýp bu kaos tepkimelerine, öfkemi þehir burjuvalarýnýn aþklarýna fýrlatýyorum. Yazdýðým her þiiri senin kadar beðenmiyorum. Saçlarýný uykusuz gecelerime savuran rüzgarlarý senin kadar bekleyemiyorum.

Ve en büyük lekeyi taþýyorum alnýmda. Aþk. Seni sevdiðim kadar sevemiyorum. Uzun yazmak geliyor çoðu zaman sakladýðýn her mutluluðu. Hüzünleri terkediþini çok iyi biliyorum. Sana aþýk olduðumu bu ritüel platformda daha iyi anlýyorum. Tatile gittiðin günü hatýrlýyorum. Gittiðin günü kendime yas ilan ediyorum. Öyle yalnýzlýk çekmemiþtir yüreðim,böyle sensizlik yaþamamýþtýr bil ki bedenim. Aklýma yokluðunla karýþýk bir sevda masalýydý takýlý kalan. Ne mevsim biterdi suskunlukta ne de þiirlerde seni sevdiðimi anlayamayan.

Sanki koskoca bir yaz bitti.Döndün nihayet. Beni uykudayken yakaladý sonbahar. Eylül saçlarýmý okþadý senin yerine. Eylül sen oldun sevdiðim. Seni unutturamadý yine de bu uykusuzluklar.

Bekle beni,geldiði zaman sabahlar,yaðdýðý zaman aþký anlatan yaðmurlar. Tut ellerimi. Býrakmayacaðým seni.