gidiyorum..toparlıyorum eşyalarımı..fotoğraflar geliyor ellerime..ne kadar dün gibi..gülüşler hiç ayrılmayacak gibi..biliyomusun..? anlık uzaklaştırabiliyorum kendimden, bu kötü ruh halimi..tekrar tekrar yaşattığın ve bitek böyle bulabildiğim bi çözüm belkide..

gidiyorum..toparlıyorum eşyalarımı..ikimize ait her anı burada kalıyor..zaten bir bendim bekleyeni.Üzülüyorum..içim acıyor yine..içimde bir yerlerde yapmaa..diyor biri..Bak yine geldi..yine aynı ruh hali..Yokluğuna da alışılabileceğini hiç düşünmemiştim seni ne kadar sevdiğimi düşünmekten belkide..Bağırıp çağırdığım duvarlara sorsam..anlar..anladığını söyler. Ama sana anlatamadım. Bu çerçeveleri hep onlar sardı..yoksa ben hep yok etmek istedim seni ..affedemedim..Bir insana kendini anlatabilmek ne kadar zormuş meğer..Meğer ne zorluklar varmış hayatta..Sevmek..Ayrılmak..Unutamamak..Özlemek..Anlaşılamamak..Alışmak..Hayat..Hayat kendisi zormuş meğer..Ama insan zorada alışıyormuş..