Gidişin kan gibi çöktü içime,
Giderken ardından baktım, ağladım.
Girip sıkıntıdan bin bir biçime,
Eridim, damladım, aktım, ağladım.

Önce yandı, sonra söndü bir ışık,
İçimde duygular karma karışık,
Suratım asıktı, alnım kırışık,
Ucuz bir sigara yaktım, ağladım.

Yürüdüm çaresiz, yüreğim buruk,
Yaralı kuş gibi kanadım kırık,
Boğazımda boğum boğum hıçkırık,
Hasreti sineye çektim ağladım.

Neden inanmadın benim sevgime?
Kime ne yaptım ben, ne yaptım kime?
Sordum sebebini kendi kendime,
Kimsecikler yoktu, tektim, ağladım.

Ruhuma derin bir ağrı saplandı,
Sanırsın güldüğüm gün hesaplandı
Faturası kara kapla kaplandı,
Verdiler elime sıktım ağladım.

Bırakıp gittiğin o andan beri,
Bilirim, bir daha dönmezsin geri,
Önümde hayatın merdivenleri,
Zorlandım, usulca çıktım, ağladım.

Daraldım, tıkanıp kaldı nefesim,
Boğuldu boşlukta, kısıldı sesim,
Hiçbir zaman tam olmadı hevesim,
Çektiğim çileden bıktım ağladım.

Usandım hayattan artık usandım,
Düşündüm, yatağa yattım uzandım,
Bilmem ne kaybettim, ben ne kazandım?
Gözümü tavana diktim ağladım.

Ağladıkça benzim sarardı, soldu,
Bu garip halimi soranlar oldu,
Kimseye demedim, gözlerim doldu,
Gizlice gözyaşı döktüm ağladım.

Boşuna bekledim, boşa bekledim,
Taş olsa ortadan çatlardı dedim,
Böyle olmasını ben mi istedim?
Kalbimi göğsümden söktüm ağladım.

Ağlaya ağlaya duru gözümün,
Artık pınarları kuru gözümün,
Yalnız ‘Şû’Leylâ’da nuru gözümün,
Issız bir köşeye çöktüm ağladım.

Diken’im, olmayan gülün dikeni,
Belki de hoyratça sevmişim seni,
Allah, senin ile sınadı beni,
Kadere boynumu büktüm ağladım…

(‘Şû’Leylâ’ya şiirler)