seni yaşamak
yalnızlığı çarmığa gererek…
yanılsamalardan arınmaktır
çıkarak bir savaşın cehenneminden
dağıtmaktır ölüm korkusunu çocuk gözlerimde
en uzununda, en derininde
saymak yeniden yaşamayı
yelken açtıkça gönlünün engininde

akmak sana bile bile
ana kucağı kadar sıcak nefesinin ikliminde
dört mevsimi yaşamak

sayısız fidanın filizlenmesi gibi
çoğalması yaprakların
gürleşmesi yeşilin

seni yaşamak
yarınlara umut dokuyan zamanda
uzak bahçelerde
fesleğen kokusunda huzuru yakalamak

karamsarlığı dağıtmak ruhun saydamlığında
susmak yeniden, yeniden konuşmak
sıra dışı sevgilerin
söylenmemiş sözlerde
gizlerine göz olmaktır

şükredebilmek güne
dolarak evrene
dokunarak maviliklere
minnetini mutlu günlerin
tanrıya duyurmaktır

seni yaşamak dostum
güneşin tene düşmesidir ağır ağır
erimesidir buzullaşmışlığın

sahipsiz nehirler gibi, denizlere akarak
çoğalmak zamanın döngüsünde
toprağa nem salarak
görmek solmaya yüz tutmuş gülü
öldürmek ölümü

seni yaşamak
ve yaşatmak dostum
o türküyle

‘‘gün gördüm, günler gördüm
seni gördüm, şad oldum’’


Müsade Özdemir