Amaçsız ve acımasız bir hayatın sürgünüyüz.
Kim biliyor yaptıklarının sebeplerini?
Birkaç damladan ibaret olan ömrümüzün ne kadarı doğrular denizinde yüzüyor?
Biz kurallara zorlanıp, sonunda kendimize bile itiraf edemediğimiz duygularımıza esir olurken
kimsesiz bir sessizlik değil mi bizi saran?
Anlamını yitirdiği gün aşk,
Biz değil miyiz sevdayı iki buse hudutlarına hapseden?
bir yağmur çiseleyişinden öte geçiyor mu içimizde kaynayan volkanın ateşi?

Yok yürekler böyle bir sevdaya alışık değil!
Kalbin sığdırdığı dünyada, böyle bir aşk değil istediğim.

Ben öyle sanırdım ki; her yarıştan galip çıkacaktım,
Savaşlar değil barışlarda koşacaktım en önde...

Hayır ben değilim bunu isteyen!
Sen misin söyle sevdiğim böylesine gözlerine ihanet tohumları ekilen?
Kim bu yalan kokulu yaban güllerini ayağına seren?
Ben değilim senin içindeki kuşun çırpınışlarında...
Ben değilsem kim?

Ağlama karşımda yalan gözyaşlarınla!
Bilirim onlar da sahte içindeki güvercinler kadar.
Sus konuşma!
Ben seni bir çiğ tanesinin saflığında sevdim.
Böylesine korkunç değildi bu sevdanın ateşi.

Sen de yalan çıktın herşeyim gibi.
Bir feleğin çarkına yalan düşmüş, bir de benim hayatıma...

Mehmet Ongan