Güneş açtı yağmur yağdı
Esen rüzgara kapıldı buğday başakları
İnsanlar buğday kabuklarına sığındı
Öyle ki hep sığıntı olarak yaşandı hayat
Hayatlar azalırken çoğaldı günahlar
Ölüler ağıtlardan silkindi tiksinerek
Soylarını kırdı diriler
Dünya durmaksızın kemirdi zihinleri
Ve yaşam farkı farkedildi
Birileri yaşıyorken ölüyordu ötekiler
Ötekiler hep ötede ölenler
Ezilen sesler
Coplanan nefeslerin yankısı çarpıyordu yüreklere
Beklenen gelmezken özlenen bekliyordu
Yine aynı yakınlıkta aynı uzaklıktaydı sorgular
Soyulmuş sorular ve soygunculardık biz
çıplak kalmış üşüyorduk
çırpınıyorduk kınalı kanadı kırık
Hep kırılmış bir yanımızla tanındık
Güneş açtı
Yağmur güneşe yağdı ısınarak
Esen rüzgar gebe kaldı sığıntılara
İçerisi dolu dışarısı korkunçtu
Sığınacak bir yer kalmamışken
İçimiz dışımızdan korkuyordu

2002