Bir sonbahar akşamıdır seni böyle sonlandıran
Derin bir sessizliğin içinde kayboluyor ömrüm
İçimdeki sensizlik susturuyor sanki tüm dünyayı
Konuşamıyorum, anlatamıyorum…
Üzerimde tonlarca yük taşıyormuşum gibi bir ağırlık
Hareket edemiyorum…
Şu halime ben bile şaşıyorum
Galiba büyüyorum.
Kaybettikçe yenilgiyi öğreniyorum.
Artık her seferinde daha az sancıyor kalbim
Ve büyüdükçe kaybetmekten de korkmuyor kalbim
Her seferinde biraz daha uslanacak biliyor.
Hayatı gördükçe sadece kendime sığınıyorum
Etraftan öylesine soyutlaşıyorum ki bazen
Yenilgiler yıldırmıyor beni.