Unuttum bir şiire başlamayı
Unuttuğum gibi hayatın imlasını.
Bir yağmurun arkasına saklanıp
Ölümü aralayarak izliyorum bu kırgın sesi…

Ah Rosedale,
Hüznümün şefkatli annesi…
Yorgunsun biliyorum
Bu yüzden sokaklarında;
Çıt çıkarmadan yürüyorum
Her yalnızlık arifesi…

Ah Rosedale,
Gidişlerimin mülteci lehçesi,
Zehir zemberek düş kırıkları
Terk edilmeye doymayan şehirler
Ve kurtaramayacağım bir hayat bıraktım geride
Şimdi bana öyle bir şarkı söyle ki
Beynimden silinsin yalnızlığımın tarihçesi


Ah Rosedale,
Böyle susarsan gün siyaha boyanacak
Biliyorsun kanı karanlık kapatır ancak
Şimdi gözlerini
Kaldırımların,
Fahişelerin
Ve kül rengi kedilerin sesine yum…
İçinde inanmak olan bir şarkı seç
-ki bu şarkı bir ömrün son karesine yetişen
Geç kalmış bir yoldaş olacak…

Şeyda D. HERDEM