http://static.guncel.net/archive/6418/inawwkgEzPR.jpg Kar yaðýyor. Kara kýþ bastýrmýþ. Dað taþ kar altýnda. Beyaz kefen örtülmüþ köyün üstüne. Okul köyün orta yerinde. Babam köyün öðretmeni. Lojman okulun bahçesinde. Hafta sonu. Tatil, kimseler yok. Soðuk kýþ günleri tükenmek bilmiyor.
Kapý vuruluyor. Koþup açýyorum. Saatlerdir evde kapalý kalmýþým soðuk kýþ gününde. Gelen her kimse sevineceðim geldiðine. Evde þenlik olurdu birisi geldiðinde. Kapýyý açýyorum. Uzun iriyarý , kapkara sakalý bir adam. Baþý sarýklý, ayaklarýnda kara lastik, pantolonu yün çoraplarýnýn içinde. Topuðundan dizine kadar çorabýný iplerle sarmýþ. Sýrtýnda kara uzun bir palto. Dev gibi bir adam. Daha önce hiç görmediðim . Gördüðüm karþýsýnda donup kalýyorum. Adýný köyün çocuklarýndan duyduðum Kirman olmalý gelen. Köydeki çocuklarla evinin önünde oyunlar oynadýðýmýz, bazen onlara uyup evinin içine kadar girdiðimiz Kirman olmalý. Çocuklarýn Kirman ile ilgili anlattýklarýný dinlerken bile ürperiyordum. Oysa þimdi karþýmda duruyordu. Ne diyeceðimi bilemeden öylece donup kalmýþým. Adam dingin, duru bir sesle “Muallim evde mi?” diye soruyor. Þaþkýn bakýyorum yüzüne. Ne dediðini anlamýyorum. “Evde mi?” dediðini anlýyorum. Ancak ”muallim” nedir bilmiyorum. Adam tekrar ediyor “ Muallim evde mi?” diye. Þaþkýn bakýyorum adama. Dilim tutulmuþ.
Kimi kimsesi yoktu Kirman’ýn. Varsa da ben bilmezdim. Dediklerine göre bir zamanlar köyün en varlýklý adamýymýþ Kirman. Þimdi yaþadýðý ev o zamandan kalma. Birbirine ulanmýþ bir yýðýn toprak damlý ev. Yýllardýr ayakta duruyor, yýkýlmamýþ. Ancak evde yaþam belirtisi sadece yað tenekelerinden yapýlmýþ sobaydý. Bunun dýþýnda ne bir ev eþyasý ne bir yatak ne kap kacak hiç bir þey yoktu. Yaðmur yaðdýðý zaman yada soðuk kýþ günlerinde bacasýnýn tüttüðünü görürdüm. Bacanýn dumanýna dalar giderdim. Bu koca evde yapayalnýz yaþayan adamý merak ederdim. Çocuklarýn dediðine göre bir gece Kirman’ýn evini basýyor eþkýyalar. Kirmanýn elini kolunu baðlýyorlar. Ahýrdaki hayvanlarýný, evinde elinde avucunda ne varsa çalýyorlar. Yetmezmiþ gibi güzeller güzeli karýsýný da daða kaldýrýyorlar. Kirman’a da iþkence ediyorlar. O gece Kirman aklýný oynatýyor. Ýflah olmuyor Kirman. Kendi suskunluðuna gömülüyor. Kendi baþýna dað taþ dolanýp duruyor. Kimi acýyor Kirman’a kimi bilgeliði önünde eðiliyor.
“ Muallim evde mi?” diye soruyor. Muallim nedir bilmiyorum. Ancak adamýn duru akýcý düzgün konuþmasý þaþkýnlýðýmý bir kat daha artýrýyor. Adamýn heybeti karþýsýnda korku ve hayranlýkla karýþýk bir duygu yaþýyorum. Derken içeriden babam yetiþiyor imdadýma. “Evdeyim Kirman bey buyur” diyor. Babam kapýda karþýlayýp içeri alýyor Kirman’ý. Kirman Saman doldurduðu lastiklerini çýkarýyor ayaðýndan. Özenle temizliyor ayaðýndaki samanlarý. Ýçeri giriyor. Kanepenin kenarýna oturuyor. Babam evin baþ köþesine oturtuyor Kirman’ý . Kirman sanki Osmanlýca konuþuyor. Dediðinin çoðunu anlamýyorum. Ama Kirman kendinden emin söylediði her kelimenin üstüne basarak konuþuyor. Babam ilgiyle dinliyor. Babamýn verdiði cevaplardan anlýyorum Kirman’ýn dilekçe yazdýrmak istediðini.
Çizgisiz bir kaðýda dolma kalemiyle inci tanesi yazýsýyla bir dilekçe yazýyor Kirman’a babam. Kirman dilekçeyi alýp okuyor. Yüzü gülüyor. Katlayýp, cebinden çýkardýðý bir naylona sarýp paltosunun iç cebine koyuyor dilekçeyi. Babamýn bütün ýsrarýna raðmen Kirman önüne konan yemeklere elini bile sürmüyor. Ýki bardak çay içip kalkýyor. Ýki eliyle babamýn elini sýkýyor. Geldiði gibi gidiyor Kirman. Bütün gizemiyle heybetli bir adam Kirman. Hayranlýkla bakýyorum arkasýndan. Köye kar yaðýyor.