Günlerden Cuma.Çevganýmla birlikte yürüyüþe çýktýk.Asam benim tek enisim.her engelimde yanýmda,her düþüþümde gülümser bana.Cadde týklým týklým insanlar baþýboþ.Pencerenin kenarýnda otururken duyduðum kuþ sesleri ,yerini zýmbýrtýya býrakýyor.Her taþýný ezberledið yollar,bana yabancýlaþmýþ sanki.Düþe kalka ilerliyorum yoluma.Bedenim bitkin düþmüþ,dudaklarým kuru, çatlak.Ellerim ceblerimde yoklukla boðuþmakta.Kimse beni farketmiyor mu?Oysa ben hepinizi görüyorum,bir yýðýnsýnýz fakat bana faydanýz yok..Ellerim benim gibi yalnýzlýða alýþmýþ bankýmý buldu.Karýþýk düþünceler sürüklüyor beni geçmiþime.Sert bir rüzgar bir anda iþleyiveriyor iliklerime,kendimi avare hissediyorum.Çünkü aç,susuz ve çulsuzum.Kimsem yokbenim,gözlerimle terkedildim.Debresif düþüncelerimden uzaklaþýyorum bi an.Küçük bir ses''amca,caca'' çýðlýklarýyla yaklaþýyor yanýma.Yaþadýðýmý hissediyorum bir an,farkedilmenin heyecanýný karanlýk devrimde ilk defa yaþýyorum.O sýrada gür bir ses:
_kýzýmm yaklaþma sakýn'' diyor.
Ýþte hayalkýrýklýðýyla
biten bir rüya daha.Ademiyet beni hayaletleþtiriyor yeni nesile.Peki ya neden?
Çünkü ben karanlýktaki adamým,aydýnlýk bana yasak..Üzgünlüðüm içimi eritiyor þu vakit.Fakat bir vakit gelecek herkes karanlýða bürünecek..O aný sabýrsýzlýkla beklemekteyim.Sabýrsýzlýðýmýn tek nedeni sizlerin düþünceleri..