Ne güzel anlatmıştınız;
küçücük ellerimize kocaman bir dünya sığdırırcasına...

İçinde sevgi olan insanca masallardı onlar.Hiçbir zaman yaşayamadığımız ve unutamayacağımız gibi.

Zaman hızla akıp giderken,farkına varmadan büyüyorduk.Büyüdükçe,küçülen masalların orta yerinde kayboluyorduk.Korku, gölgemiz oluyordu çoğu kez.Kötü olmayı öğreniyorduk hiç farkına varmadan.

Günah işlemeyi hiç istememiştik aslında.Ama günah çıkarmak zorunda kalıyorduk Tanrının kapısında...

Kimbilir ne çok istedik, kollarınıza koşup ağlamayı ve orada sizinle kalmayı.Ama olmuyordu işte.Hayat, böyle bir şeydi belki de.Herkes kendi yoluna gidip yaşamalıydı onu.