Üzüm karasý gözlerini her aklýma getiriþimde,
Sanki tufan olur lacivert gecelerimde.
O an gri bir bulut kümelenir,
Öbek öbek baþýma dökülür kaynar sular.
Oysa, yudum yudum aþký içmeliydim dudaklarýndan.
Gözlerinde kaybolmalý ve sýmsýký sarýlmalýydým sana,
Seni hissetmeli ve mutlu olmalýydým kollarýnda,
Söyle Hümeyra, istediðim çok þey midir?
Kaderim, yokluðunda sensiz ölmek midir?
Benliðimde her gün artçý depremler oluyor,
Biri bitmeden, bir diðeri baþlýyor.
Hasretin o kadar derin ki, dipsiz bir kuyu misali.
Sensizlik, tarifi imkansýz acýlar veriyor, kanayan yüreðime.
Seni düþünmekten, kendimi düþünmeyi unuttum.
Çaresizlik ne zor þeymiþ, çarem sensin Hümeyra.
Bir kuþ olsam diyorum,
Þehrine kanat çýrpsam ve sana ulaþsam.
Bir kez olsun seni görsem,
Ve sonra, boðazýn serin sularýna gömülsem.
Bazen de diyorum ki, bir ihtilal baþlatsam devrik yüreðimde
Kimseler “dur” diyemese bana.
Koþulsuz sevgime saygý duysalar,
Ve seni alýp getirsem gül kokulu þehrime.
Sonra, isterlerse kurþuna dizsinler beni.
Ya da, kudretim olsa diyorum,
Geçmiþ zamana bir yolculuk yapsam,
Özgür ruhumla çýktýðým yolculukta sana rastlasam,
Ve seni tutsak etsem asil yüreðime.
Masallardaki gibi,bir ömrü beraber geçirsek.
Doya doya aþkýmýzý yaþasak.
Olmuyor Hümeyra!
Doluya koysam almýyor,
Boþa koysam, dolmuyor.
Masallar kadar yalanmýþ her þey.
Ne yazýk ki, önce hayaller ölüyor.
Hayallerden önce de, ben!
Böyle her gün ölüp ölüp dirilmektense,
Çek tetiði, kalbimin orta yerinden vur beni.
Bitir acýlarýmý.
Yalvarýrým bitir Hümeyra.



Vecdi Murat SOYDAN