İnsanoğlu var oldu, bir erkekle dişiden,
O Âdem O Peygamber, belliydi gelişinden,

Anasız ve babasız, yaratıldı balçıktan,
İnsanlara ruhundan, üflemişti Yaradan,

Yoktan ve örneksizken, yaratıldı ilk insan,
Her nesnenin ismini, öğretti ona Rahman,

Sen ey Âdemin oğlu, sen de benim gibisin,
Mutlak karındaşımsın veyahut kardeşimsin,

On sekiz bin âlemde, benim dünyadaşımsın,
Kendini biliyorsan, sen benim kardeşimsin,

Ya benim karşımdasın, ya da sen yandaşımsın,
Babamız, anamız bir, elbet karındaşımsın,

Benim gibi düşünmek, zorunda da değilsin,
İnsanlar insanlığın, hep önünde eğilsin,

Ben ben olabilirsem döner bakarsın bana,
Her insan bir âlemdir, sakın atma yabana,

Doğrun senindir elbet, onu seçtiysen eğer,
İnsanlığa faydası, yoksa ne kıymet değer,

Beni de hiç zorlama, düşündüğün her işte,
Olması gereken bu, yanlış yok bu gidişte,

Nasıl dünya renk ahenk, değildir siyah beyaz,
Güzel gör güzel konuş, yalnız insan için yaz,

Yanlışı görür isen, söyle dilin konuşsun,
Doğrusunu sen yap ki, muhatapların sussun,

Sana da ölüm vardır, bütün ölenler gibi,
Delinecek mi sandın, sensiz dünyanın dibi,

Gassallar yıkayacak, buz gibi mermerlerde,
Bütün sevgiler biter ve bütün değerler de,

Buraya kadar bütün, bakışlarımız ortak,
Sonra sana muamma, benim içinse mutlak,

Toprakla biter sanma, hesaplar ne olacak,
Hesap gününde elbet, herkese sorulacak,

Ne zulmetmek var bende, ne zulme razı olmak,
Temel hedef insandır, insana saygı duymak,



Sinan Karakaş