Aklımın ucundan geçen yanık bir türküydü sanki gözlerin….Her iç çekişimde içime sen doluyordu…Sensiz kalmanın burukluğu vardı ellerimde Ayazda kalan evsizlerin bedeni gibi soğuktu ellerim…
Sanki Yelkovanla akrebin arasına sıkışmıştı tüm anılar…Zaman sen diye akıp giderken ben suçunu kabullenmemek için direnen bir zanlı gibi zamana direniyordum…Bu güne kadar kaç kez zamana bırakılmıştı ümitlerimiz biz her şeyi zamana bırakmıştık zaman da bizi bırakmıştı
Zaman içinden çıkılamayan aşkların acil çıkış kapısıydı…Biz zamana bırakıyorduk zamanda bizi bırakıyordu ne tuhaf değil mi?…Ben severek ayrılanlar şarkısını mırıldanıyordum aradan yıllar geçiyordu..Sen zaman diyordun Zaman bizi es geçiyordu.
Sözlerin bir hükmü yoktu adına ayrılık konulan sevda gecelerinde…Nasıl olsa Sen susarak beni idam sehpasına çıkarıyordun ben seni seviyorum diye haykırırken can veriyordum…
Sen içinde uslanmayacak bir Nemrut büyütüyordun Ki o Nemrut bazı gecelerde boğazımda düğümleniyordu…
Tüm acılar üst üste geliyordu ne sen geliyordun ne de sensizliğin beni terk ediyordu…Bir çıkış yolu lazım bana adını andığımda gözlerimden ırmak boşalmayacak yüreğim yanmayacak dilim lâl olmayacak bir çözüm yolu…
Ha ; birde zaman vardı… Zamana bırakalı 5 yıl olmuştu… Biz her şeyi zamana bırakmıştık Vesselam Zamanda bizi bırakmıştı...

FATMA TÜ ZEHRA KANAR