Aklýmýn ucundan geçen yanýk bir türküydü sanki gözlerin….Her iç çekiþimde içime sen doluyordu…Sensiz kalmanýn burukluðu vardý ellerimde Ayazda kalan evsizlerin bedeni gibi soðuktu ellerim…
Sanki Yelkovanla akrebin arasýna sýkýþmýþtý tüm anýlar…Zaman sen diye akýp giderken ben suçunu kabullenmemek için direnen bir zanlý gibi zamana direniyordum…Bu güne kadar kaç kez zamana býrakýlmýþtý ümitlerimiz biz her þeyi zamana býrakmýþtýk zaman da bizi býrakmýþtý
Zaman içinden çýkýlamayan aþklarýn acil çýkýþ kapýsýydý…Biz zamana býrakýyorduk zamanda bizi býrakýyordu ne tuhaf deðil mi?…Ben severek ayrýlanlar þarkýsýný mýrýldanýyordum aradan yýllar geçiyordu..Sen zaman diyordun Zaman bizi es geçiyordu.
Sözlerin bir hükmü yoktu adýna ayrýlýk konulan sevda gecelerinde…Nasýl olsa Sen susarak beni idam sehpasýna çýkarýyordun ben seni seviyorum diye haykýrýrken can veriyordum…
Sen içinde uslanmayacak bir Nemrut büyütüyordun Ki o Nemrut bazý gecelerde boðazýmda düðümleniyordu…
Tüm acýlar üst üste geliyordu ne sen geliyordun ne de sensizliðin beni terk ediyordu…Bir çýkýþ yolu lazým bana adýný andýðýmda gözlerimden ýrmak boþalmayacak yüreðim yanmayacak dilim lâl olmayacak bir çözüm yolu…
Ha ; birde zaman vardý… Zamana býrakalý 5 yýl olmuþtu… Biz her þeyi zamana býrakmýþtýk Vesselam Zamanda bizi býrakmýþtý...

FATMA TÜ ZEHRA KANAR