Sensiz bir günün daha ardýndan baþlýyorum yine yazmaya.. Ne yapýyorum, ne yazýyorum bilmiyorum.. Sadece yazýyorum.. Amacým bir þeyler anlatmak deðil. Çünkü sensizliði nasýl betimleyeceðimi bulamadým hala..
Zaman geçip gidiyor.. Nasýl mý? Bilmem , zamanla hiç aram olmadý.. Bana dediler ki “ne kadar çok saate, takvime bakarsan zaman o kadar yavaþ geçer.” Bende o yüzden hiç bakmýyorum. Belki böyle sensiz günler daha çabuk geçer diye.. Günler , aylar birbirini kovalarken ben senin özleminle dolup taþýyorum. Artýk dayanamýyorum. Fakat geri dönmeni istemiyorum.. Senin imkansýzlýðýný kabullendim. Gelip tekrar mahvetme beni, acýtma canýmý, terk etme kasvetli günlere..
Her geliþinde tekrardan baðlandým sana ; fakat gidiþlerine bir türlü alýþamadým. Beni benle baþbaþa býrakmýþken gelme geri, bozma hala ulaþamadýðým huzurumu.. Þimdi zaman sensizliðin ertesi..