hüznün mor entarisiyle
dolaþýyorum vakitlerde
neden bilmiyorum
ama bir tramvaya biniyorum
caným simit çekmese de alýyorum
belli ki yeni çýkmýþlar fýrýndan
simitçi çocuk arkamdan sesleniyor
çok param varmýþ gibi dönüp bakmýyorum
sevinen kuþlar oluyor çoðu zaman
köprüden balýklar geçiyor bazen kediler

unuttum galiba söylemeyi ben aslýnda
eskitebildiðim giysilerimi seviyorum
þeklimi alýyor mesela giydiðim kazak
dizleri çýkýyor pantolonumun
aidiyet bir iliþkinin lezzetidir

bir akþam vakti oturup bakýyorum
bankta yanýmda gazete okuyor bir adam
bir sigaranýn dumaný geliyor
su satýyor bir küçük çocuk bir diðeri mendil
güvercinlere yem alýyorum
simit sevmiyorlar galiba
bir de çocuklar seviniyor çok
bir de çocuklar