19


arkamda yavaþ bir ses:

çok beklediniz mi? dedi
hayýr.. þimdi çýktým! diye cevap verdim ve döndüm.

o, karþýmda duruyor, bir karar vermeden düþünen insanlar gibi gözlerini kýrpýþtýrýyordu. nihayet dudaklarýný hafifçe kýpýrdatarak:

siz sahiden iyi bir insana benziyorsunuz! dedi

bütün cesaretim, serbestliðim, o gelir gelmez uçup gitmiþti. içimden, ona teþekkür etmek, ellerine sarýlarak onu öpücüklere boðmak arzusu geçtiði halde, ancak duyulur bir sesle:

bilmem! diyebildim.

kadýn, gayet serbest bir tavýrla kolumu yakaladý, öteki eliyle çenemi tuttu, küçük bir çocuðu okþar gibi yumuþak bir sesle:

oo, siz sahiden bir genç kýz gibi mahcupsunuz! dedi


yüzüm tutuþarak önüme baktým. bir kadýnýn bana bu kadar pervasýz muamele ediþinden adamakýllý sýkýlýyordum. neyse ki o da ileri gitmedi. evvela çenemi býraktý, sonra kolumu tutan eli yavaþça yanýna düþtü. gözlerimi kaldýrýnca hayret içinde kaldým. karþýmdakinin yüzünde de müthiþ bir þaþkýnlýk, hatta bir utanma vardý.





onu her öpüþümde yumuþacýk elleri, bakmaya doyamadýðým o dudaklarý, karþý koyamadýðým tüm bedeni kor gibi yanardý.

gitmemem için gözlerimin en derinine bakýyordu..
kokusu kokuma, derisi derime iþlenmiþ gibiydi her gidiþimde biraz daha yaklaþýyordum..



pelin gölge