ÞÝMDÝKÝ ZAMANIN HÝKAYESÝ

Þu köþede sessiz durup sohbet bekleyen masadan taþan anýlarýmý toparladým az önce. Öfkeme ve neþeme yenik düþtüðüm onlarca günün izlerini sildim, temizledim. Þimdi rüzgarsýz havada
dalýndan kopmuþ yaprak gibi salýnýyorum.
Ben deðilmiydim daha birkaç yýl önce hiddetiyle rüzgarlar yaratan. Apar topar kaçtým hayatýn labirent sandýðým sokaklarýndan. Bütün bulmacalarý yýrttým.
Büyük bir nehir yataðýndan akan su damlasýydým. Hýrçýndým.
Kalabalýklara karýþarak yalnýzlaþýyordum.
Þimdi bir kenarda sabýrla açtýðým arkdan yol alýyorum. Hiddeti de býraktým nehre þiddeti de. Çok kalabalýklaþtým. Huzurdan türettiðim bir düzine düþle yürüyorum.
Seyretmiyorum. Seyirci deðilim. Oynamýyorum. Oyuncu deðilim. Kendi içimdeki sessizliði çok seviyorum. Öfkeyle kabuk baðlayan yaralarým iyileþmiþ.
Hýrslarýmýn bile koþu yolu sessizliðe doðru.
Çünkü çizgi doðru.
Çünkü yaralamadan ve yaralanmadan yürümenin yolu bu.
Küsmedim. Sustum.
Suskunluðun çoðaltan naralarýný duyuyorum ve bir kalemle bir kaðýt buluyorum.
Ne açým, ne tok.
Neler bekliyormuþ bende beni. Ne kadar küskünlermiþ, ne kadar sessiz. Ne kadar bensiz býrakmýþým beni. Ama þimdi evet þimdi kendi sessizliðimde kendime ses veriyorum. Gürültüden
kaybolan fýsýltýlar gibi es geçmiyorum kendimi. Ne deliyim ne dahi.
Affetmenin ve barýþmanýn verdiði rehavet bendeki. Ýnsaný suratsýzlaþtýran sýfatlardan kurtulmanýn tadýna varýyorum. Terazinin kefelerine dirhemler ekleyerek dengede durmuyorum.
Hatýrlýyorum. Yýllar önce düþünceli ve uzun bir yolculukdan sonra vardýðým Harem otogarýnda, muavinden çantamý alýrken karþýma çýkýp gözlerime gülümseyen sýska, yaðýz, esmer adamýn kuytusundan sesleniyorum þimdi size. Gölgesi büyük adamýn ýlýk sesiyle uyuyorum.
Daha ilk günden yalnýzlýklarýmýzýn benzerliðini
eþleþtirmiþtik. Þaþkýndýk. Þaþkýnlýkla yakýnlaþan yalnýzlýklarýmýz aþkýmýza vesile oldu. Denek olarak tek býrakýldýðýmýz okyanusta birbirini bulmuþ iki ahtapot gibiydik.
Yýlgýnlýklarýmýzý konuþturuk. Ayný dilde buluþtular. Aynadaki akis gibi birbirlerine kavuþtular.
Ýnsanoðluyuz ya durur muyuz? Öfkelerimizi ihmal etmeyip tokuþturduk. Olanca yalnýzlýkla, beter yýlgýnlýklardan beslenmiþ
öfkelerin çarpýþma þiddetine dayanmakda epey güçlük çektik.
Eve dadanmýþ karafatmalar gibiydi kavgalar karanlýkda dolaþýyorlardý. Iþýkda göremiyorduk çarpýþmalarýmýzýn sebeplerini.
Yalnýþlýkla atýlmýþ çekirdeklerden dip dibe türemiþ iki yabani
meyve aðacý gibi dallarýmýzý ittiriyorduk. Köklerimizi sevmiyorduk. Þimdiki halimizen eser yoktu.
'iliþki' diye tanýmlanabilecek çok parçalý puzle 'ýn kalan üç beþ
tanesi kendilerine yer bulmak için epey zorlandýlar.
Serde gezen, geçmiþten, kötü örneklerden, cinsiyetlerin doðasýndan kalma iktidar kavgalarý elde avuçta hüzün býrakýyordu.
Yine olmadý dememize ramak kalmýþtý da aþkýn, yalnýzlýklarýmýzýn
ve yýlgýnlýðýn tutkalý bizi birbirimize baðlýyordu. Alýþkanlýkda deðildi açýklamasý. Ýnadýmýz vardý. Birbirimiz olmadan yaþamak istememe inadýmýz. Bir de ben Onun yalnýzlýðýna sýðýnan yalnýzlýðýma sordum. Bana :
'Ben bu kuytuda ölmek istiyorum.' dedi. Ben de :
'Peki ' edim. ' Nasýl istersen öyle olsun.'
Yalnýzlýðým:
' Onun olmadýðý yerde nefes alamýyorum .' dedi. Ben de:
'Peki' edim. 'Nasýl istersen öyle olsun.'
Þimdi Onun olmadýðý her yerde yine Onun olduðunu biliyorum.
Varýþý olmayan yarýþ atlarý gibiydik o zamanlar. Sonu olmayan
binlerce aþk masalýna ilave oluyorduk sanki.
Þimdi sonsuzluðun bir parçasý olmayý seviyoruz.
Benzen halkasýna hidrojen ve oksijen eklemenin uzmaný olduðum halde karbondioksitleri katalizörleþtirip nefessiz kalýyordum.
Þimdi aþkýn kimyasýna uymayan tepkilerimin patlamalarýndan kurtuldum. Ýçimdeki Duygu Asenayý öldürdüm. Hala Simone de Beauvoir okuyorum ama bana uyan tepkileri ayýrmayý öðrendim.
Pembe kimliðim cüzdanýmda aðýrlýk yapmýyor artýk.
Ne yardan ne serden demeden, ya yar ya ser de demeden
azýcýk serden geçiliyor biliyorum. Ve bundan utanmýyorum. Utanýlýr gibi geliyordu eskiden. Ýçinde yuvarlandýðým koca nehirde yüzerken 'ne ayýp þey' diyordum 'serden geçmek '. Bu yüzdendir ki artýk kimseyi kýnamýyorum.
Þimdi biliyorum aþkýn girdiði yerde aklýn baþkalaþmasý için uygun bir besi yeri oluþuyor.
Artýk aþkýn öfkeden daha kýymetli olduðunu biliyorum. Artýk aþkýn bizi baþkalaþtýrdýðý yerde biz de aþkýmýzý baþkalaþtýrabiliyoruz. Aþký bizleþtirebiliyoruz.Biliyorum.
Þimdi içimdeki yalnýzlýðýn sesi çýkmýyor. Muradýna erdi.
Onun için baþka seslerimle konuþabiliyorum. Ýçimdeki huzurla derin sohbetler edebiliyorum. Annelikle de beslediðim çok sesli bir korom var artýk.
Ýçimde sakladýðým alto kimliðimin altýný hala çizebiliyor özgürce. Sonra bir soprano bulup ninni de söyleyebiliyorum.
Þimdi içimdeki sessizlikden Harem otogarýnda karþýma çýkan esmer adama sesleniyorum.