tuafsın anlatamamak gibi yakın
anın örgülü istasyonunda duran
matemin şişirlmiş meydanında
toparlanmış kaç kurban bekler
ürkerek kayboluşa inmeyi
anlarım azıcık tesellidir
kuruyan dal dökülen yaprak
herşey günahsız kendi yasasında işlerken
sapa ayrımlarda insanı bekleyen tan
o sonsuz gecenin kasvetli bitiminde
bir baharı hissetmenin sevinç arzusu
suyun dalgın tükrük çınlaması
ilişmenin çözünme sihiri inşirah
yarıp yarıp işleyen harfi
köklerimi dişleyen gün ah
sarılmalıyım bende çürüyen bu gidişe
haşmetli sabahımın ziyan karası
seviş benimle yut tenimi
tak evrenin silenme noktasına
ört noksanımdan düşen sancıyı
üşümesin acı çeken mintan.