Ne güzeldi seni sevmek,
seni uzaktan izlemek.
attığın her adımı ezberlemek,
rüzgarın okşadığı buklelerine vurulmak,
beyaz, küçük ellerinle beslediğin kedilere imrenmek,
masmavi denizi içen gözlerine, ferah bakışlarına tutulmak,
küçük bir çocuğa gösterdiğin şefkate hayran kalmak.


başka alemlerden buraya gelmiş
ürkek,
masum,
narin,
eşsiz
ve güzel,
çok güzel bir rüyaydın.

Unutulmuş, kimsesiz bir ruhun hayaliydin.

Seni sevmek de bu düşü birlikte yaşamaktı.

Sen bilmesen de,
beni tanımasan da
benim önce düşlerim,
sonra bütün hayatım oldun.
hiç fark etmedim
ruhumun vurgununu,
nasıl bu kadar derine işledin.
nasıl bana tekrar gülmeyi, hissetmeyi öğrettin.
Vazgeçmişken herşeyden,
o sabah,
karşıdan bana doğru gelen
bir ışık demeti gördüm.
güneş saçlarından ayak ucuna
tüm bedenini sarmış, parıldıyordun.
gözlerim kamaştı,
ne olduğunu anlayamadan kayboldun.


ertesi sabah yine oradaydın
sanki parıltın her geçen gün çoğalıyordu.
günler günlerce izini sürdüm bu ışıltının.
derinlerde bir şeyler değişiyordu,
hissediyor ama anlamlandıramıyordum.
tek bildiğim,
her sabah o köşede seni beklemeliydim.
günümün ışığını orada doğurmalıydım.
sana hayran bir gölge oldum,
kutsal bir yolu her sabah,
ardın sıra heyecanla yürüdüm.
zamanla
şaşkınlığım, hayranlığa

hayranlığım aşka dönüştü.

ben de değiştim.
gözlerimde artık sadece keder yok.
arada bulutlansa da
sevgi ile ışıldıyor gözbebeklerim.
sesimde umudun neşesi titreşiyor.
Ah! bana neler yaptın.
tüm yapraklarını dökmüş bir ağacı,
nasıl tomurcuklandırdın.

adını bilmiyorum,
ama
bahar olduğunu hissediyorum.
yakın
çok yakın bir zamanda,
karşına dikilip,
anlatacağım aşkımı sana.
o zamana kadar
tomurcuklarım çiçeklenene,
yüreğim tüm cesaretini toplayana kadar
bekle beni.
mis kokulu rüzgarını,
hayatımı ısıtan gün ışıklarını,
sadece bana yolla.
fark etmesen de büyük bir aşk var kapında
ve her an çalabilir kalbini...