Demek hayatının ‘en naif ve aptalca’ hamlesine,
Şapşalca karşılık buldum diyorsun.
Seni şapşal!
Demek şapşallığın resmini sözleriyle çiziyorsun.
Herkese bir haller ettiren zamanın yumağısın diye,
Havayla sarılıp dik aşağı yuvarlanıyorsun diye,
Ona da bir haller olmuş sanıp hâlleniyorsun ha,
Seni şapşal!
Keşke sokmasaydın rüzgârı içine,
O da ne karşısında yaprak gibi titriyorsun.
Kokun değişmiş bir uçuculaşmış,
Yırtık bir bulutun üstünde,
‘İnadım inat’,
Dağılıyor sesin
‘İnmem yere!’
Hani kayaydın, dalgalar çarpar kaçardı bedenine,
Bu ne darma dağınlık, bu ne bulamaç?
Kafan boğulmuş, saçların yüzüyor,
Kolların bir kayık bulmuş, arkasından koşuyor.
Ayakların demir atmış, denizden mi korkuyor?
Tabi bir de yüreğin var,
Kendine bir yol tutmuş, yolu da yol olsa,
Bir batıp bir çıkıyor.
Seni şapşal!
Aynadaki koca kaya nasıl da ufalıyor.