ÜŞÜYORUM
Üşüyorum... Üşüyorum ama sessizliğime üşüyorum... Sanki ruhumu rüzgâra kaptırmışım gibi... Almış beni benden, bir dünya turunda... Ben unutmak istedikçe geçmişimi, o üflüyor serinliğini, ürpertiyor içimi ki, pişmanlıklarımdan da ders alabilmem için...
Oysa üşüyorum, sarınmak istiyorum güneşe, hayır diyor... Hazır değilsin... Evet değilim, çünkü güneşi görmeden önce, öğrenmeliyim rüzgârla yaşamayı, onunla anlaşabilmeyi ve korumayı kendimi tüm soğukluğuna rağmen... Çünkü aslında o soğuklar dayanıklı kılacak beni, o zaman güneşle sadece ısınmamış olacağım, o zaman güneşin sıcaklığında ruhumu huzura teslim etmeyi bileceğim, ama güvenirken onun da güvende hissetmesini sağlayacağım... Çünkü ilk kez belki de kendime güvenmiş bir şekilde var olacağım...
Oysa oysa, güneş sararken beni fısıldayacak bana, rüzgar yordu seni ben bir limanım ruhun için... Hep buradayım biz biriz, ama unutma aslında farklı kişilikleriz... O yüzden uzaklaşmaktan korkma, kimi zaman rüzgârla sürüklensen de biliyorum geleceksin buraya... İşte bu beni özgür yaparken, güneşle daha derinden bağlanmamı, hem de geçmişimden kopmasam da sadece geri dönüş molalarımda kalmasını sağladı...
Ama o yanlış duygu rüzgârlarında çok kendimi kaybettim, çok hatalar yaptım, ders alamadım kimi zaman. Umarım bu kez son olacak, bu kez ders alabilmiş olduğumu umuyorum… Ben rüzgârla yaşamayı öğrenmeden bir güneşe sığınıp, onun sahte ışığında ısınmayı seçtim, oysa rüzgâr hep vardı.
Ece ZEYBEK
