![](/blogalan/16481/Image/GnI.jpg)
ÜÞÜYORUM
Üþüyorum... Üþüyorum ama sessizliðime üþüyorum... Sanki ruhumu rüzgâra kaptýrmýþým gibi... Almýþ beni benden, bir dünya turunda... Ben unutmak istedikçe geçmiþimi, o üflüyor serinliðini, ürpertiyor içimi ki, piþmanlýklarýmdan da ders alabilmem için...
Oysa üþüyorum, sarýnmak istiyorum güneþe, hayýr diyor... Hazýr deðilsin... Evet deðilim, çünkü güneþi görmeden önce, öðrenmeliyim rüzgârla yaþamayý, onunla anlaþabilmeyi ve korumayý kendimi tüm soðukluðuna raðmen... Çünkü aslýnda o soðuklar dayanýklý kýlacak beni, o zaman güneþle sadece ýsýnmamýþ olacaðým, o zaman güneþin sýcaklýðýnda ruhumu huzura teslim etmeyi bileceðim, ama güvenirken onun da güvende hissetmesini saðlayacaðým... Çünkü ilk kez belki de kendime güvenmiþ bir þekilde var olacaðým...
Oysa oysa, güneþ sararken beni fýsýldayacak bana, rüzgar yordu seni ben bir limaným ruhun için... Hep buradayým biz biriz, ama unutma aslýnda farklý kiþilikleriz... O yüzden uzaklaþmaktan korkma, kimi zaman rüzgârla sürüklensen de biliyorum geleceksin buraya... Ýþte bu beni özgür yaparken, güneþle daha derinden baðlanmamý, hem de geçmiþimden kopmasam da sadece geri dönüþ molalarýmda kalmasýný saðladý...
Ama o yanlýþ duygu rüzgârlarýnda çok kendimi kaybettim, çok hatalar yaptým, ders alamadým kimi zaman. Umarým bu kez son olacak, bu kez ders alabilmiþ olduðumu umuyorum… Ben rüzgârla yaþamayý öðrenmeden bir güneþe sýðýnýp, onun sahte ýþýðýnda ýsýnmayý seçtim, oysa rüzgâr hep vardý.
Ece ZEYBEK