Tanrý'm bana niye intiharý çok gördün böyle yaþamak daha mý iyi? Zorundalýklar içinde, aðlamak isteyip de aðlayamamaklar içinde, caným yanarken ateþi sevmek mecburiyeti içinde yaþamak daha mý iyi? Bir melek masumiyetini yitirip bir þeytana dönüþerek tüm lanetleri yaþamak daha mý iyi? Bir kabýn içinde ayaklarýný uzatamayacak kadar kadar sýkýþýp, kalkmaya ve yürümeye zorlanmak daha mý iyi? Tanrý'm yaþamanýn gün batýmlarýmda yüreðim akþam, beynim zifiri gece olurken gün ýþýðý umuduyla yaþamak zorundayým. Ve her sabah içime sinen karanlýklarý ve kurt ulumalarýný gün boyunca taþýmak zorundayým. Neden bana ölmeyi yasak kýlmaktasýn. Madem ki bir mürekkep gibi akmaktayým kutsallýklarýna ve bir daha temizlenememek kaderim olmakta, býrak bir kaðýt gibi kendimi yakayým. Neden izin vermemektesin kül olmama. Bir insan olamamanýn güzelliðini yaþayamadýysam, býrak bir güle toprak olayým. Neden ölmeme yasak koymaktasýn, buruþuk bir kaðýt olup beni ateþe atmaný beklememi mi istemektesin. Gün ortasýnda býçak saplanýrken yüreðime, aðrýlardan belimi büktüm. Ben her gün acýlardan býktým. Gülmek yüzüme yakýþmaz oldu, aðlamak sokaklarýmý bir sis gibi kapladý. Kimse kaldýrýmlarýmda sokak lambasý olmadý. Üstümden kara bulutlar hiç eksik olmadý. Tüm þehrin tenteleri baþkalarý tarafýndan sahiplenildi. Bana sahip çýkan olmadý. Sýrýlsýklam acýlar çektim. Ýnsanlara þiir gibisin dediðimde hemen kendilerini sanat eseri sandýlar. Bilmediler ki aslýnda birilerinden mýsra çalarak þiir oldular. Gülüþlerini annelerinden, bakýþlarýný babalarýndan, tesbih sallayýþýný arkadaþlarýndan çalarak kendine anlam vermeye çalýþtýlar ve aslýnda bilmediler ki taklitten hiçbir zaman iyi bir eser çýkmazdý. Kendine özgü ve özgün bir insan imgesi kiþilik olan bir þiir olurdu. Böyle þiir pek azdý ve ben þair gibi ortalýktan gezmekten sýkýldým. Tanrý'm bana niye intiharý çok gördün böyle yaþamak daha mý iyi? Bir þiir tadý alamadan yaþamak daha mý iyi? Ey Tanrý'm sen al canýmý. Bari ölümüm mýsra tadýnda olsun.