Bu ne korkunç bir dünyadır böyle? İnsanlar yaşarken öldürmeye, öldükten sonra da isimleriyle dahi olsa yaşamaya çalışıyorlar. Yaptıklarından bahsetmeyi, yapamadıklarını hor görmeyi doğal birşeymiş gibi sürekli yapıyorlar. Ulaşamadıklarını ise; ya kırıp döküyorlar, yada ulaşanlara kin güdüyorlar.
Sevenleri ayırmayı mantık diye adlandırıp, namustan bahsediyorlar. Fakat o pis sırıtışları ve yılansı bakışlarıyla niyetlerini açıkça belli etmekten utanmıyorlar.
Düşene gülüp, kaldırana tükürüp, destek olmayı bir tarafa bırakıp, insanları zorla sokağa itiyorlar. Sonra da "zaten o, bu yolların yolcusuydu" demekten de geri kalmıyorlar.
Perde arasından komşuyu dikizleyip, evindeki eksiği-gediği dışarda anlatırken utanmadıkları gibi, bunu dinleyecek insanlar bulabiliyorlar.
Kadını; evin mobilyası, erkeği; şeytanın insan formatı olarak öğretip çocuklarına, kardeşler arasında bile yapaylığa yol açıyorlar.
İnsanları kullanabilecekleri ölçüde hayatlarına sokuyorlar. İşleri görüldükten sonra tanımak falan şöyle dursun, düşman oluyorlar. Herkesi de düşman etme çabası gösteriyorlar.
En sonunda da çıkıp ahlak dersi vermeyi kendilerinin öncelikli vazifesi sanıyorlar. Sandıkları yetmiyormuş gibi yapıyorlar. Yaptıkları yetmiyormuş gibi dinleyen kitlesine sahip oluyorlar. Dinleyen kitlesi de düşünemeyen, başkalarına hayranlık duyma içgüdüsüyle dünyaya gelmiş kişiler içerdiği için; beyni yıkanmış ve neye neden inandığını, neyi neye dayanarak söylediğini bilmeyen bir sürü ezberci başımıza kalıyor. Yada biz onların başına kalmışız.
Sanırım biz onların başına kalmışız, çünkü onlar çok ve mutlu...