Ýnsan neden hayata tutunmak ister ki? Sebeplerimiz vardýr yaþamak için deðil mi? Kiþiye göre deðiþen çeþit çeþit dünyevi sebepler…
Herkesin yaþamak için gösterdiði sebepler baþkalarýnýn sebeplerinden daha önemlidir kendine göre ama eminim ki bütün insanlýðýn ulaþmak için çabaladýðý tek ortak nokta var “mutluluk”.

Mutluluða ulaþmak bir daðýn en yüksek tepesinde açan gülü koparmaya benzer. Ya da geceleri gökyüzünü ýþýðýyla aydýnlatan en parlak yýldýza uzanýp avuçlarýmýza alabilmektir mutluluk, öyle deðil mi? Hayýr deðil… Tahmin edemeyeceðimiz kadar kolay belki de mutluluða ulaþmak. Ama ona ulaþmak isterken takip etmemiz gereken zincirleme yollar vardýr. Ýlk adýmýnda sevgi olan, akabinde saygý, anlayýþ, sabýr, tatlý dil ve bir yudum tebessüm J.Yaþamayý seven insan mutluluða giden yolu yarýlamýþ demektir. Hayat sevmeyi öðrendiðin zaman yaþamaya deðer.

Var olabilmek için yaptýðýmýz tercihlerdir bizleri ayakta tutan. Çoðu zaman gözlerimizden akan masum gözyaþlarý, bazen ufacýk bir tebessüm, bazen de itiliþlerimizdir Hayata tutunmamýzý hýrslandýran. Hayattan çelme yiyip düþtüðümüzde tutunmak için aradýðýmýz bir eldir tekrar kalkmamýzý saðlayan. Ya da elimizi tuttuðunu sandýðýmýz o elin kendi irademiz olduðunu anlamaktýr güçlü olmak. Baþka bir ele ihtiyaç duymadan doðrulabilmektir baþarý.

Ve “ Ben bana yeterim” diyebilmektir güven. Zamana doðruyu ve yanlýþý sýðdýrarak doðru olana yürümektir baþarý. Zevkle kaybetme korkusu olmadan kararlý ve istikrarlý. Yürürken bir duruþu olmalý, insanýn adýmlarýný saðlam atmalý, yürüdüðü yollarýn hakkýný vermeli adýmlarýyla. Merak ettiklerimizdir, arzuladýklarýmýzdýr, hedeflediklerimizdir adýmlarýmýz. Bazen piþmanlýklarýmýzdýr attýðýmýz adýmlar. Ýlerlerken geriye bakmamaktýr ilerleyiþimizi hýzlandýran. Geriye dönmek yavaþlatmaktýr zamanýn akýþýný. Vakit kaybýdýr kaybettiklerimizi düþünmek.

Deneme yanýlma sürecidir zamana sýðdýrdýklarýmýz. Hatalarýmýzda olacaktýr, doðrularýmýzda. “Hayatta hiç hata yapmamýþ birisi zaten hiçbir iþe baþlamamýþ demektir. (Henry Ford).

Ýnsan, Hatalarýný da en az doðrularý kadar sevmeli, sahiplenmeli. Doðrularýný sahiplendiði gibi… Baþladýðýmýz her iþe sevgiyle baþlayýp sevgiyle bitirmeli. Þüphesiz ki sevmektir bütün güzelliklerin þifresi. Seveceksin, sevilmeye layýk olan her þeyi ve herkesi.

Mutluluðun ilk adýmý sevmektir, sevilmediðini bilsen bile… Severken karþýlýk beklemeden seveceksin belki de. Gözün kapalý dalacaksýn hayallere sevildiðini hayal edip yavaþ adýmlarla çýkacaksýn, seni mutluluða götüren pembe merdivenin dikenli basamaklarýný. Mutluluk renklerle anlatýlýr, ya yeþildir ya da pembe tam rengini tutturamazsýn belki ama yakalamak istediðin renk ya yeþile yakýndýr ya da pembeye… Mutluluk beklide gözyaþlarýmýzdýr. Renksiz ve þeffaf aðlayýþlarýmýzda gizlidir.

Aðlayamadýklarýmýza aðlarýz bazen, usulca içimize akar gözyaþlarýmýz ýlýk ýlýk. Kimse duymaz, görmez, sessizdir yakarýþlarýmýz, çýðlýklarýmýz, isyanýmýz sessizdir. Aðýrdýr aðlamak zor gelir, ar gelir insana ama bilinmez ki gözyaþý vicdanýn ve merhametin göstergesidir. Yalnýzdýr gözyaþlarýmýz damladýðý yerde kurumuþ ya da silinmiþtir. Ýnsanoðlu kabul edemezken yalnýz yaþamayý, gözyaþý güçlüdür kabul etmiþtir yalnýz akmayý.

Hayata her þeyi sýðdýrmak isteriz, sevinçlerimizi, üzüntülerimizi, piþmanlýklarýmýzý, yaþama dair ne varsa hayal ettiðimiz ya da etmediðimiz. Zamana sýðmaz yaþamak istediklerimiz. Ertelemeden yaþamalý güzel olan her þeyi, zaman beklemez ki…

Ýçimizde dopdolu bir yaþam özlemi, bir yanýmýzda hapsolmuþ duygular, prangalý ayaklarýmýzla mutluluða koþarýz ecel kulaðýmýza hadi gidiyoruz diye fýsýldayýncaya kadar…