İnsanları ruhsuz histen bihaber
Taşlaşmış kalpleri sanki buz keser
Manadan ayrılmış, madden beraber
Maddeyle yoğrulmuş, manadan yok eser

Kaldım bir çıkmazın, tam ortasında
Haykırsam sesimi, hiç duyan olmaz
Bak sabrım tükendi son noktasında
Yaşarım boşluğu, ne yapsam dolmaz

İniler kahrından yalnız sokaklar
Yoldaş olurlar hep yalnızlığımda
Kimsesizliğimin kimsesi yollar
Hüznümde hep onlar, olur yanımda

Yürürüm yollarda yollar sitemkar
Şu ruhsuz şehrin ruhsuz halinden
Ben onlara onlarda bana bakar
Bir ben anlarım onların dilinden

Anlamaz kimseler gönül halimden
Bir tek sokaklardır anlayan beni
Bir efkardır eser gönül telimden
Sokaklardan başka yok duyan beni

Yalanlar misafir konuk evlerde
Sadakat kalmamış ailelerden
Manaya çekilmiş kalın bir perde
Manasızlık kokar, olmuş her yerden

Açın sokakları sokaklar benim
Yalanlara konuk evler istemem
Ruhsuz kalmaktansa ölsün bedenim
Ruhsuz bedenlere ben beden demem

Sevgiyse kendini maddede bulmuş
Çıkarlar üstüne yapılmış bina
Meğer bu insanlar ne nankör kulmuş
Gelmez hiç kimsenin mana aklına